แจ้งข่าวจากเว็บไซต์

เรียนสมาชิกเว็บไซต์ทุกท่าน เอกสารฉบับท่องไปสอบ สมัย ๗๑ ภาคสอง ทีมงานไม่มีการจัดทำใหม่  เนื่องจากมีข้อจำกัดหลายประการ  จึงขอให้สมาชิกดูเอกสารฉบับท่องไปฉบับปีที่ผ่านมาแทน

ทั้งนี้ เรางดการรับสมัครสมาชิกใหม่  แต่จะเปิดให้สามารถลงทะเบียนเข้ามาศึกษาดูข้อมูลผ่านเว็บไซต์ได้ทั้งหมด 

ดังนั้น ท่านใดที่สนใจเข้ามาศึกษาหาความรู้ข้อมูลจากเว็บไซต์ สามารถลงทะเบียนแล้วก็ล๊อคอินเข้าใช้งานได้ทันที 

       แจ้งมาเพื่อทราบ

เก็บตกฎีกาเด่นฎีกาดัง! # (กฎหมายแพ่งและพาณิชย์)

หลักสำคัญ!!!   เครื่องปรับอากาศที่ติดเข้ากับอาคารที่เช่า ไม่เป็นสาระสำคัญในความเป็นอยู่ของอาคาร อันไม่อาจแยกออกได้ นอกจากทำให้อาคารเสียรูปทรง ไม่เป็นส่วนควบตาม ม.๑๔๔

มีคำพิพากษาศาลฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้!!!  สัญญาเช่ามีว่าทรัพย์ใด ๆ ที่ผู้เช่าดัดแปลงต่อเติมลงในที่เช่า ตกเป็นของผู้ให้เช่าทันที  ข้อสัญญานี้ผูกพันผู้เช่าช่วงด้วย  ทรัพย์ที่ต่อเติมนี้หมายความถึงการกระทำที่มาเป็นส่วนควบ  เครื่องปรับอากาศที่ติดเข้ากับอาคารที่เช่า ไม่เป็นสารสำคัญในความเป็นอยู่ของอาคาร อันไม่อาจแยกออกได้ นอกจากทำให้อาคารเสียรูปทรง  ไม่เป็นส่วนควบ  ไม่ตกเป็นของผู้ให้เช่า (ฎีกาที่ ๓๗๘/๒๕๒๒)

ทีมงาน  STD

เก็บตกฎีกาเด่นฎีกาดัง! # (กฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง)

หลักสำคัญ!!!   จำเลยจะฟ้องแย้งจำเลยด้วยกันไม่ได้ ดังนั้น ฟ้องแย้งที่ขอให้บังคับจำเลยด้วยกัน จึงไม่เป็นฟ้องแย้งที่จะรับไว้พิจารณาพิพากษา เพราะไม่ต้องด้วยหลักเกณฑ์ตามมาตรา ๑๗๗ วรรคสาม

มีคำพิพากษาศาลฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้!!!  โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มอบอำนาจให้จำเลยที่ 1 ไปขายที่ดินและจำเลยที่ 1 ได้ขายที่ดินให้จำเลยที่ 2 ซึ่งมีสามีเป็นคนต่างด้าว ขอให้ศาลพิพากษาว่าสัญญาซื้อขายเป็นโมฆะ จำเลยที่ 1 จะฟ้องแย้งขอให้ศาลสั่งแสดงว่ากรรมสิทธิ์ในที่ดินนั้น เป็นของจำเลยที่ 1 มาแต่เดิมหาได้ไม่ เพราะมิได้เป็นการฟ้องแย้งโจทก์ แต่เป็นการฟ้องแย้งจำเลยด้วยกัน (ฎีกาที่ ๑๘๗๙/๒๕๑๔)

โจทก์กับจำเลยทั้งสามได้ทำบันทึกข้อตกลงแบ่งส่วนที่ดินของตนที่มีอยู่ในที่ดินออกจากกัน จำนวน 3 แปลง แบ่งที่ดินทางทิศตะวันตกไปทางทิศตะวันออก แปลงที่ 1 เป็นของจำเลยที่ 2 แปลงที่ 2 ถัดจากแปลงที่ 1 มาทางทิศใต้ เป็นของโจทก์ แปลงที่ 3 เป็นของจำเลยที่ 1 แปลงคงเหลือเป็นของจำเลยที่ 3 ส่วนเนื้อที่จะแจ้งในวันไปรังวัดและยังมีเอกสารซึ่งเป็นรูปจำลองแผนที่ มีรอยขีดเส้นแบ่งที่ดินออกเป็น 4 ส่วน เขียนชื่อโจทก์ในบริเวณที่ดินด้านทิศตะวันตกเฉียงใต้ ชื่อจำเลยที่ 3 ในบริเวณที่ดินด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้ ทั้งโจทก์และจำเลยทั้งสามลงชื่อรับรองเอกสารและรูปแผนที่ดังกล่าวไว้ด้วยเมื่อโจทก์กับจำเลยทั้งสามมีกรรมสิทธิ์รวมกันในที่ดินพิพาทการกำหนดลงไปในเอกสารทั้งสองฉบับว่า ผู้ใดได้ที่ดินส่วนใดย่อมเป็นการระงับข้อพิพาทอันจะมีขึ้นให้เสร็จไปเพราะเป็นการตกลงเพื่อให้เป็นที่แน่นอนไม่โต้เถียงแย่งกันเอาที่ดินส่วนนั้นส่วนนี้ ทั้งตามข้อตกลงก็ระบุว่าจะนำช่างรังวัดทำการปักหลักเขตแสดงว่ามีการตกลงกันแน่นอนแล้วมิฉะนั้นก็ย่อมจะนำช่างรังวัดที่ดินเพื่อแบ่งแยกมิได้และหลังจากรังวัดแล้วจึงจะรู้เนื้อที่ของแต่ละคนเป็นที่แน่นอนเอกสารดังกล่าวจึงเป็นสัญญาประนีประนอมยอมความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 850 จำเลยที่ 2 ที่ 3 จึงฟ้องแย้งขอให้บังคับให้เป็นไปตามสัญญาประนีประนอมยอมความได้ ฟ้องแย้งเป็นเรื่องจำเลยขอให้บังคับโจทก์ จะขอให้บังคับจำเลยด้วยกันมิได้ ขัดต่อประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 177 วรรคสาม และมาตรา 178 (ฎีกาที่ ๓๐๔๕/๒๕๓๐)

ทีมงาน STD

เก็บตกฎีกาเด่นฎีกาดัง! # (กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา)

หลักสำคัญ!!!   การแจ้งความไว้เพื่อไม่ให้คดีขาดอายุความโดยมิได้มีเจตนาให้ผู้กระทำผิดได้รับโทษ ไม่เป็นคำร้องทุกข์ตาม ป.วิ.อ.มาตรา ๒ (๗) เมื่อเป็นความผิดอันยอมความได้ พนักงานสอบสวนไม่มีอำนาจสอบสวนตาม ม.๑๒๑ วรรคสอง พนักงานอัยการไม่มีอำนาจฟ้องตาม ม.๑๒๐

มีคำพิพากษาศาลฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้!!!  หนังสือมอบอำนาจของโจทก์ร่วมมีข้อความแต่เพียงว่า โจทก์ร่วมมอบอำนาจให้ ร. จัดการแจ้งความเรื่องเช็คคืน โดยไม่ได้ระบุให้มีอำนาจแจ้งความเพื่อดำเนินคดีแก่จำเลย จึงไม่ชัดแจ้งว่าโจทก์ร่วม ซึ่งเป็นผู้เสียหายมีเจตนาที่จะให้จำเลยต้องรับโทษทั้งได้ความว่า  เหตุที่แจ้งความร้องทุกข์ ก็เพราะไม่ต้องการให้เช็คขาดอายุความ  จึงไม่เป็นคำร้องทุกข์ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา  มาตรา 2(7) เมื่อความผิดต่อ พระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2534 เป็นคดี ความผิดอันยอมความได้ แต่ไม่มีคำร้องทุกข์ย่อมห้ามมิให้พนักงานสอบสวน ทำการสอบสวนตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 121 วรรคสองการสอบสวนของพนักงานสอบสวนจึงเป็นการกระทำโดยไม่มีอำนาจต้องถือว่าไม่ได้มีการสอบสวนโดยชอบ พนักงานอัยการโจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง (ฎีกาที่ ๒๒๘/๒๕๔๔)

ทีมงาน STD

เก็บตกฎีกาเด่นฎีกาดัง! # (กฎหมายอาญา)

หลักสำคัญ!!!   ความผิดในเรื่องข่มขืนกระทำชำเรา ผู้ร่วมกระทำผิดมิต้องเป็นผู้ลงมือกระทำชำเราด้วยทุกคน เพียงแต่คนใดคนหนึ่งกระทำชำเรา ผู้ที่ร่วมกระทำผิดทุกคน ก็มีความผิดฐานเป็นตัวการได้

มีคำพิพากษาศาลฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้!!!  ความผิดในเรื่องข่มขืนกระทำชำเราเป็นความผิดที่ร่วมกันกระทำผิดได้โดยผู้ร่วมกระทำผิดมิต้องเป็นผู้ลงมือกระทำชำเราด้วยทุกคนเพียงแต่คนใดคนหนึ่งกระทำชำเราผู้ที่ร่วมกระทำผิดทุกคน ก็มีความผิดฐานเป็นตัวการ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 83 แล้ว และตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276 ก็หาได้บัญญัติให้ลงโทษแต่เฉพาะชายเท่านั้นในบทกฎหมายมาตรานี้บัญญัติแต่เพียงว่า 'ผู้ใดกระทำผิด ฯลฯ' เท่านั้น ฉะนั้น แม้จำเลยที่ 2 จะเป็นหญิงเมื่อฟังได้ว่าได้สมคบกับจำเลยที่ 1 ร่วมกันกระทำผิดศาลก็ลงโทษจำเลยฐานเป็นตัวการตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 83ได้ (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 8/2510) (ฎีกาที่ ๒๕๐/๒๕๑๐)

ทีมงาน  STD

คอลัมน์ : กุญแจหลักกฎหมาย

เรื่อง ห้ามโจทก์อ้างจำเลยเป็นพยานในคดีอาญา

การรับฟังพยานหลักฐานในคดีอาญามีหลักการคุ้มครองสิทธิของจำเลยว่า จำเลยต้องได้รับการสันนิษฐานไว้ก่อนว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ (presumption of innocence) และหลักในเรื่องโจทก์มีภาระการพิสูจน์ให้ได้ความโดยปราศจากข้อสงสัยว่าจำเลยเป็นผู้กระทำความผิดตามฟ้อง (burden of proof) และจำเลยจะต้องไม่ถูกบังคับให้การหรือเบิกความปรักปรำตนเอง ดังนั้น โจทก์จะต้องหาพยานหลักฐานทั้งปวงนอกจากตัวจำเลยมาพิสูจน์ความผิดของจำเลยต่อศาล การให้โจทก์อ้างจำเลยเป็นพยานและรับฟังคำเบิกความของจำเลยเพื่อลงโทษจำเลยแต่เพียงอย่างเดียวนั้นย่อมไม่สอดคล้องกับหลักการข้างต้น กฎหมายจึงได้บัญญัติ “ห้ามโจทก์อ้างจำเลยเป็นพยานในคดีอาญา” ไว้อย่างชัดเจนตาม ป.วิ.อ. มาตรา 232 โดยผู้เขียนได้สรุปข้อพิจารณาและคำพิพากษาศาลฎีกาที่น่าสนใจไว้ดังนี้

 (1) ข้อพิจารณา

- “ห้ามโจทก์อ้างจำเลยเป็นพยาน” หมายถึง ห้ามอ้างตัวจำเลยซึ่งถูกโจทก์ฟ้องในคดีเดียวกัน (ห้ามการถูกอ้างมาเป็นพยานบุคคลเพื่อเบิกความปรักปรำตัวจำเลยเองและจำเลยอื่นในคดี) ทั้งนี้ หากไม่เป็นจำเลยในคดีเดียวกัน หรือเป็นการตอบคำถามบางประการที่ให้ไว้ในฐานะคู่ความ หรืออ้างพยานเอกสาร พยานวัตถุซึ่งอยู่ในความยึดถือครอบครองของจำเลย ก็ไม่เป็นการต้องห้ามตามมาตรา 232

- กรณีมิใช่จำเลยในคดีเดียวกัน โจทก์อ้างเป็นพยานได้ เช่น โจทก์อ้างผู้ร่วมกระทำผิดที่ไม่ได้ถูกฟ้องมาเป็นพยาน (ผู้ร่วมกระทำผิดดังกล่าวต้องเต็มใจให้การด้วยความสมัครใจ มิใช่เกิดจากการมีคำมั่นสัญญาใดๆ), โจทก์ถอนฟ้องผู้ร่วมกระทำความผิดคนใดคนหนึ่งและศาลอนุญาต (เพราะผลแห่งการถอนฟ้องย่อมลบล้างการยื่นฟ้องเสมือนโจทก์ไม่เคยฟ้องจำเลยที่ถูกถอนฟ้องเลย), กรณีศาลสั่งแยกฟ้องจำเลยที่ปฏิเสธเป็นคดีใหม่ (ถือว่าเป็นจำเลยคนละคดีกัน), กรณีโจทก์ฟ้องจำเลยคนละสำนวนกันตั้งแต่ต้น, กรณีโจทก์ฟ้องผู้ร่วมกระทำความผิดจนคดีถึงที่สุดแล้ว (เพราะบุคคลดังกล่าวย่อมพ้นฐานะเป็นจำเลย)

**ระวัง การอ้างผู้ร่วมกระทำความผิดเป็นพยานนั้น แม้ไม่ต้องห้ามตามมาตรา 232 แต่ถือว่าถ้อยคำพยานเช่นนี้เป็นคำซัดทอดของผู้ร่วมกระทำความผิดด้วยกัน (“พยานซัดทอด”) ดังนั้น ศาลจึงต้องกระทำด้วยความระมัดระวังตามมาตรา 227/1 ประกอบกับคำซัดทอดต้องมีเหตุผล มีการบอกเล่าเหตุการณ์ต่อเนื่องเชื่อมโยงกัน มิใช่เพียงแต่การบอกปัดความรับผิดไปยังผู้อื่น

- กฎหมายไม่ห้ามโจทก์ที่จะอ้างคำเบิกความของจำเลยในชั้นสอบสวน หรือคำเบิกความของพยานจำเลย  หรือโจทก์อาจอ้างพยานหลักฐานร่วมกับจำเลยได้

- กฎหมายไม่ห้ามจำเลยที่จะอ้างโจทก์เป็นพยาน หรืออ้างตนเองเป็นพยาน

(2) คำพิพากษาศาลฎีกาที่น่าสนใจ

ฎ. 5306/2559 ป.วิ.อ. มาตรา 232 ที่บัญญัติห้ามมิให้โจทก์อ้างจำเลยเป็นพยานนั้น หมายถึงห้ามโจทก์อ้างตัวจำเลยเป็นพยานของโจทก์ในคดีที่พิจารณาอยู่เท่านั้น แม้ ส. เคยถูกฟ้องร่วมกับจำเลยทั้งสองมาก่อน แต่ศาลได้สั่งแยกฟ้องจำเลยเป็นคดีใหม่ต่างหากแล้ว จึงต้องถือว่า ส. และจำเลยเป็นจำเลยคนละคดีกัน โจทก์จึงอ้าง ส. เป็นพยานในคดีนี้ได้ไม่ต้องห้าม

ฎ. 10273/2553 คำเบิกความของผู้เสียหายและ ว. ซึ่งศาลชั้นต้นให้สืบพยานไว้ก่อนในคดีอาญาอีกสำนวนหนึ่งซึ่งพวกของจำเลยร่วมกระทำความผิดกับจำเลยในคดีนี้ถูกฟ้องเป็นจำเลยที่ 1 ถึงที่ 4 ในคดีดังกล่าว คดีนี้และคดีดังกล่าวจึงเป็นคดีเดียวกัน แต่เหตุที่พนักงานอัยการต้องแยกฟ้องเป็น 2 คดีเนื่องจากจับจำเลยที่ 1 ถึงจำเลยที่ 4 ได้ก่อน ส่วนจำเลยเพิ่งจับได้ในภายหลังเพราะจำเลยหลบหนี ดังนั้น ศาลจึงรับฟังคำเบิกความของผู้เสียหายและ ว. ที่ได้เบิกความไว้ในคดีดังกล่าวในการพิจารณาคดีนี้ได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 237 ทวิวรรคห้า ผู้เสียหายทำร้ายผู้ตายโดยใช้ไม้ตีแขนขาผู้ตายก็เนื่องจากถูกจำเลยบังคับให้ตี เมื่อผู้เสียหายไม่ตีผู้ตาย จำเลยก็จะตีผู้เสียหายทำให้ผู้เสียหายได้รับบาดเจ็บมีรอยช้ำบวมที่ใบหน้า ศีรษะ แขนและขา การที่ผู้เสียหายตีผู้ตายดังกล่าวเป็นเพราะอยู่ภายใต้อำนาจซึ่งไม่สามารถหลีกเลี่ยงหรือขัดขืนได้ ผู้เสียหายจึงไม่ได้ร่วมกระทำความผิดกับจำเลยจึงมิใช่กรณีที่โจทก์อ้างจำเลยเป็นพยานอันจะต้องห้ามมิให้รับฟังตาม ป.วิ.อ. มาตรา 232

ฎ. 496/2545 แม้เจ้าพนักงานตำรวจจะกล่าวหาว่า ท. เป็นผู้ต้องหาในครั้งแรกแต่ ท. ไม่ได้ร่วมกระทำความผิดกับจำเลยด้วย คำให้การของ ท. หาใช่คำซัดทอดของผู้ร่วมกระทำความผิดกับจำเลยแต่อย่างใด ทั้ง ท. ให้การต่อพนักงานสอบสวนภายหลังเกิดเหตุเพียงชั่วข้ามคืนและโดยทันทีที่เข้าแจ้งเหตุให้พนักงานสอบสวนทราบ เป็นการยากที่ ท. จะปรุงแต่งเรื่องราวเพื่อปรักปรำจำเลยหรือเพื่อต่อสู้คดีได้ ทั้งเป็นคำให้การที่มิได้เกิดจากการจูงใจ มีคำมั่นสัญญาขู่เข็ญหลอกลวงหรือโดยมิชอบประการอื่น และแม้จะฟังว่า ท. ให้การซัดทอดจำเลย คำให้การชั้นสอบสวนของผู้กระทำผิดด้วยกันก็ไม่มีบทบัญญัติของกฎหมายห้ามมิให้ศาลรับฟังแต่อย่างใด ดังนั้น แม้โจทก์และโจทก์ร่วมจะไม่ได้ตัว ท. มาเบิกความในชั้นศาล ศาลย่อมนำคำให้การของ ท. ในชั้นสอบสวนมาฟังประกอบการพิจารณาลงโทษจำเลยได้

คำให้การของจำเลยต่อพนักงานสอบสวนยืนยันรับว่าเป็นผู้ใช้อาวุธปืนยิงผู้ตายจริง และการนำชี้ที่เกิดเหตุก็กระทำโดยเปิดเผยต่อหน้าประชาชนจำนวนมาก ซึ่งแสดงว่าไม่มีการล่อลวงหรือขู่เข็ญ คำให้การในชั้นสอบสวนดังกล่าวจึงใช้ยันจำเลยได้ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 134 และรับฟังประกอบพยานหลักฐานของโจทก์ให้มีน้ำหนักมั่นคงยิ่งขึ้นได้

ฎ. 6918/2544 จ. ประจักษ์พยานโจทก์ยืนยันว่า ในวันเวลาเกิดเหตุ จ. ไปซื้อเมทแอมเฟตามีนที่บ้านของจำเลย แม้ จ. ถูกจับกุมดำเนินคดีฐานมีเมทแอมเฟตามีนไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่เป็นการดำเนินคดีในการกระทำความผิดคนละคราวแยกต่างหากจากคดีนี้ ทั้ง จ. ก็มิได้มีส่วนร่วมในการกระทำความผิดกับจำเลยในคดีนี้ในลักษณะเป็นตัวการ ผู้ใช้ หรือผู้สนับสนุน การเบิกความของ จ. จึงมิใช่เป็นคำซัดทอดของผู้ต้องหาหรือจำเลยผู้ร่วมกระทำความผิดด้วยกัน ย่อมรับฟังประกอบพยานหลักฐานอื่นของโจทก์ได้

Rymani R.

เกร็ดเล็กๆ ปัญหาใหญ่ๆ :

ใช้ให้ผู้อื่นกระทำความผิดโดยบอกว่า “ยิงเลยๆ” 

และบอกว่า “ช่วยสั่งสอนให้หน่อย” นั้น สำคัญไฉน ...?

สวัสดีปีเพื่อนๆ สมาชิก STD LAW CENTER แฟนคลับ คอลัมน์ : เกร็ดเล็กๆ ปัญหาใหญ่ๆ ทุกท่าน ก่อนอื่นต้องขออภัยแฟนคลับจริงๆ ที่หายไปนานพอสมควร เนื่องจากติดภารกิจเร่งด่วนหลายประการ นับจากนี้ไปจะพยายามจัดสรรเวลาเพื่อค้นคว้าหาข้อมูลสำคัญๆ น่าออกข้อสอบมานำเสนอเพื่อนสมาชิกให้ได้อ่านอย่างเผ็ดมันแน่นอน !!!!

วันนี้เข้าเรื่องกันเลยครับ เมื่อพูดถึงเรื่อง “ผู้ใช้” ทุกคนคงท่องตัวบทได้อย่างแม่นยำแล้วว่า ผู้ใช้ คือ ผู้ก่อ.... ให้ผู้อื่นกระทำความผิด ท่องสั้นๆ แค่นี้ก็หากินได้ทุกสนามสอบแล้วครับ เพราะมีความหมายครอบคลุมทั้งหมดแล้ว ตามที่บัญญัติไว้ใน ป.อ.มาตรา ๘๔ ส่วนการก่อให้ผู้อื่นกระทำความผิดนั้นจะก่อด้วยวิธีใดเราก็ค่อยไปอธิบายเพิ่มเติมเอาโดยดูข้อเท็จจริงแต่ละกรณีไป เช่น

การพูดว่า “ยิงเลยๆ” เป็นการก่อให้ผู้อื่นกระทำความผิดโดยการยุยงส่งเสริม ศาลฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้

ขณะ บ. ใช้อาวุธปืนเล็งไปที่ผู้ตาย จำเลยที่ ๒ พูดกับ บ. ว่า “ยิงเลยๆ” แล้ว บ. ใช้อาวุธปืนยิงผู้ตาย การกระทำของจำเลยที่ ๒ จึงเป็นการยุยงส่งเสริมให้ บ. ใช้อาวุธปืนยิงผู้ตาย เมื่อ บ. ใช้อาวุธปืนยิงผู้ตายจนถึงแก่ความตายและกระสุนปืนยังถูกผู้เสียหายได้รับอันตายสาหัส จำเลยที่ ๒ จึงมีความผิดฐานเป็นผู้ใช้ให้กระทำความผิดฆ่าผู้อื่นและพยายามฆ่าผู้อื่นตาม ป.อ. มาตรา ๒๘๘ และมาตรา ๒๘๘, ๘๐, ๖๐ ประกอบมาตรา ๘๔ (ฎีกาที่ ๒๗๔๕/๒๕๕๓)

จะเห็นได้ว่าการพูดว่า “ยิงเลยๆ” ขณะที่อีกคนใช้อาวุธปืนเล็งไปที่ผู้ตาย โดยที่เขายังไม่ได้ตัดสินใจยิง การพูดเช่นนั้นเป็นการไปก่อให้เขาตัดสินใจยิง จึงมีลักษณะเป็นการก่อให้ผู้อื่นกระทำความผิดโดยการยุยงส่งเสริม โดยมีเจตนาฆ่า จึงมีความผิดฐานใช้ให้กระทำความผิดฐานฆ่าผู้อื่น

แต่ถ้าเพียงแต่พูดว่า “ช่วยสั่งสอนให้หน่อย” หมายถึง การทำร้ายให้เจ็บตัวเพียงเพื่อสั่งสอนเท่านั้น หาได้มีเจตนามุ่งหมายถึงกับจะฆ่าให้ตายไม่ การที่ผู้ถูกใช้ไปกระทำการฆ่าย่อมเป็นการเกินเลยไปจากขอบเขตที่ใช้ ผู้ใช้คงต้องรับผิดทางอาญาเพียงสำหรับความผิดเท่าที่อยู่ในขอบเขตที่ใช้ตาม ป.อ. มาตรา ๘๗ แต่เมื่อการทำร้ายเกิดผลรุนแรงถึงตายย่อมต้องรับผิดฐานทำร้ายร่างกายเป็นเหตุให้คนตายตาม มาตรา ๒๙๐ ศาลฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้

จำเลยที่ ๑ ที่ ๒ เป็นหญิงโสเภณี โกรธแค้น ว. และบ. ผู้ตาย เรื่องจะสับเปลี่ยนคู่นอนร่วมประเวณี จึงมาเล่าเรื่องและขอให้จำเลยที่ ๓ กับพวกไป “ช่วยสั่งสอนให้หน่อย” ซึ่งหมายถึงการทำร้ายให้เจ็บตัวเพียงเพื่อ สั่งสอนเท่านั้นหาได้มีเจตนามุ่งหมายถึงกับจะฆ่าให้ตายไม่ ทั้งนี้โดยจำเลยที่ ๑ ที่ ๒ ก็ร่วมไปยังที่เกิดเหตุกับจำเลยที่ ๓ กับพวกด้วย เพื่อชี้ตัวให้ดูว่าใครคือ ว. และ บ.การที่จำเลยที่ ๓ กระทำรุนแรง ถึงขั้นเจตนาฆ่าโดยใช้มีดแทง บ. ผู้ตายถึงแก่ความตาย ย่อมเป็นการเกินเลยไปจากขอบเขตที่ใช้ของจำเลยที่ ๑ ที่ ๒ จำเลยที่ ๑ ที่ ๒ ต้องรับผิดทางอาญาเพียงสำหรับความผิดเท่าที่อยู่ในขอบเขตที่ใช้ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๘๗ แต่เมื่อการทำร้าย บ. ผู้ตาย เกิดผลรุนแรงถึงตายดังกล่าวจำเลยที่ ๑ ที่ ๒ ย่อมต้องรับผิดฐาน ทำร้ายร่างกายเป็นเหตุให้คนตายตาม มาตรา ๒๙๐ เพราะการตาย เป็นผลธรรมดาอันย่อมเกิดขึ้นได้จากการทำร้ายตามที่จำเลยที่ ๑ ที่ ๒ ได้ใช้จำเลยที่ ๑ ที่ ๒ จึงมีความผิดตามมาตรา ๒๙๐, ๘๔ ประกอบด้วย มาตรา ๘๗ วรรคสอง (ฎีกาที่ ๔๙๔๑/๒๕๒๘ (ป))

ทั้ง ๒ ฎีกา ดังกล่าวข้างต้นมีทั้งความเหมือนและแตกต่าง ควรพินิจพิเคราะห์ให้ดี ว่าการพูดแบบนั้น ผู้ใช้มีเจตนาให้ไปฆ่าหรือมีเจตนาให้ไปทำร้าย และผู้ถูกใช้ได้กระทำในขอบเขตที่ใช้หรือไม่ ซึ่งมีผลในทางกฎหมายที่แตกต่างกัน จึงขอให้เพื่อนๆ สมาชิกลองอ่านทบทวนไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน แล้วท่านจะสามารถนำหลักกฎหมายที่ได้จากฎีกานี้ไปประยุกต์ใช้ตอบข้อสอบได้แทบทุกสนาม

วันนี้เอาแค่นี้ก่อน สั้นๆ แต่คุณภาพคับแก้ว ขอให้อ่านให้เข้าใจ รับรองออกเรื่องผู้ใช้ไม่มีหลุดแน่นอน

บทส่งท้าย : แค่เสี้ยววินาทีก็มีค่าถ้าใช้เป็น แม้นมีเวลาเป็นหมื่นปีก็ไม่มีค่าถ้าใช้ไม่เป็น

ลอว์  กอ (น.บ., นบ.ท.)

คอลัมน์ : เกร็ดกฎหมายน่ารู้

เรื่อง  ทบทวนประเด็นก่อนสอบชุดที่ ๗

        สวัสดีค่ะ เพื่อน ๆ การจับประเด็นในครั้งที่ ๗ นี้ PIGLET จะขอมุ่งเน้นไปที่ประเด็นของการร้องสอดนะค่ะเพราะเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก ๆ อีกเรื่องหนึ่งในการสอบเนติบัณฑิตภาคนี้ค่ะ

ประเด็นแรกที่เราจะมุ่งเน้นกันมีอยู่ว่า มาตรา ๕๗ (๑) นั้นสามารถที่จะแบ่งได้ ๒ ช่วงด้วยกันคือ

        ๑.ช่วงระหว่างที่คดียังอยู่ในชั้นพิจารณาของชั้นศาล ผู้ร้องสอดสามารถเข้ามาเป็นคู่ความได้เพราะเห็นว่าจำเป็นเพื่อจะให้ได้รับการรับรอง คุ้มครองหรือบังคับตามสิทธิที่ตนมีอยู่ กล่าวคือ บุคคลภายนอกที่จะยื่นเข้ามานั้นมีสิทธิทางกฎหมายซึ่งอาจถูกกระทบกระเทือนเพราะการดำเนินคดีกัน สิ่งที่ PIGLET อยากจะบอกก็คือ ขอให้เพื่อน ๆ ดูคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๕๓๒๙/๒๕๕๗

คำพิพากษาฎีกาที่ ๑๕๓๒๙/๒๕๕๗ การร้องสอดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา ๕๗(๑) มีสองกรณี คือ กรณียื่นคำร้องสอดเข้ามาในระหว่างการพิจารณา และกรณียื่นคำร้องสอดเข้ามาในชั้นบังคับคดีในกรณีแรกย่อมหมายถึงต้องยื่นคำร้องสอดเข้ามาในระหว่างการพิจารณาของศาลชั้นต้น เนื่องจากประเด็นที่ศาลอุทธรณ์หรือศาลฎีกาจะพิจารณาพิพากษาได้ต้องเป็นประเด็นที่ได้มีการว่ากล่าวกันมาแล้วในศาลชั้นต้นแล้ว ทั้งขณะที่ยื่นคำร้องสอดเข้ามาในระหว่างการพิจารณาของศาลชั้นต้นนั้นจำต้องมีโจทก์จำเลยเดิมว่าคดีกันต่อไปโดยต่างตกอยู่ในฐานะเป็นจำเลยของผู้ร้องสอดไปทั้งคู่ แต่เมื่อโจทก์จำเลยเดิมได้ยอมความและศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาตามยอมเสร็จเรื่องกันไปแล้ว ผู้ร้องสอดย่อมหมดโอกาสที่จะอาศัยร้องสอดเข้าไปในคดีในฐานะนี้ได้

        เพื่อน ๆ จะเห็นได้ว่าเราสามารถที่จะนำฎีกานี้ไปอธิบายตอบข้อสอบเรื่องร้องสอดได้ละเอียดเลยทีเดียว

        ๒.ช่วงสุดท้าย คือ ช่วงที่ศาลได้มีคำพิพากษาคดีแล้วและดำเนินการบังคับคดีตามคำพิพากษาหรือคำสั่งอยู่ ในระหว่างการบังคับนั่นเองก็อาจมีการเข้ามาเป็นผู้ร้องสอดได้โดยยื่นคำร้องขอต่อศาลที่ออกหมายบังคับคดีนั้น

คำพิพากษาฎีกา ๓๐๔๔/๒๕๔๕ โจทก์โอนสิทธิเรียกร้องที่จะได้รับเงินค่าทดแทนที่ดินเพิ่มขึ้นให้แก่ผู้ร้อง โจทก์ได้ยื่นคำแถลงขอรับเงินที่จำเลยนำมาวางศาลทั้ง ๆที่โจทก์สิ้นสิทธิไปแล้ว ผู้ร้องจึงเป็นผู้มีส่วนได้เสียในการบังคับตามคำพิพากษาหรือคำสั่งและถูกโต้แย้งสิทธิขอบที่จะร้องเข้ามาในชั้นบังคับตามคำพิพากษาเพื่อขอรับเงินดังกล่าวได้ตามมาตรา ๕๗(๑)

        เพื่อน ๆ ค่ะคำพิพากษาดังกล่าวข้างต้นเป็นเพียงตัวอย่างที่ PIGLET จะแสดงให้เห็นว่าเพื่อน ๆ จะต้องมีหลักในการอ่านฎีกาเรื่องร้องสอดตรงประเด็นนี้ว่า มีกรณีและประเด็นใดบ้างที่จะทำให้บุคคลภายนอกเป็นผู้มีส่วนได้เสียมีสิทธิร้องสอดเข้ามาในช่วงนี้ได้ ขอให้เพื่อน ๆ อ่านฎีกาในเรื่องดังกล่าวแล้วแยก note ย่อไว้ว่ามีกรณีใดบ้างค่ะ

ประเด็นต่อมาที่น่าสนใจการร้องสอดตามมาตรา ๕๗(๒) นั้นจะต้องเป็นผู้มีส่วนได้เสียตามกฎหมายแห่งผลคดีนั้น กล่าวคือ ผลของคดีตามกฎหมายจะเป็นผลไปถึงตนจะต้องเป็นผู้ที่ถูกกระทบกระเทือนหรือถูกบังคับโดยคำพิพากษาในคดีนี้โดยตรง  ซึ่งประเด็นนี้เพื่อน ๆ ต้องติดตามคำพิพากษาที่เกี่ยวข้องว่าผู้มีส่วนได้สียร่วมกันในกรณีตามคำพิพากษาฎีกามีใครบ้าง? ขอยกตัวอย่างผู้มีส่วนได้เสียคือ

๑หุ้นส่วนทุกคนในห้างหุ้นส่วนที่ไม่ได้จดทะเบียนเป็นนิติบุคคล

๒.เจ้าของร่วมแต่ละคน

๓.นายจ้างกรณีลูกจ้างทำละเมิดต่อบุคคลอื่น

๔.ผู้ค้ำประกัน  เป็นต้น

ประเด็นสุดท้ายที่ควรจดจำ คือ การร้องสอดด้วยถูกบังคับตามมาตรา ๕๗(๓) ตรงจุดนี้ขอให้เพื่อน ๆ เน้นไปที่คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องในประเด็นที่ว่ามีกรณีใดบ้างที่คู่ความในคดีอาจฟ้องบุคคลภายนอกได้ ยกตัวอย่างเช่น

คำพิพากษาฎีกาที่ ๕๗๘๓/๒๕๔๐ จำเลยขอให้ศาลชั้นต้นหมายเรียกจำเลยร่วมเข้ามาเป็นคู่ความในคดีตามมาตรา ๕๗(๓)เพื่อการใช้สิทธิไล่เบี้ยหากจำเลยแพ้คดีตามสัญญาประกันภัยค้ำจุนระหว่างจำเลยกับจำเลยร่วม จึงเป็นกรณีที่จำเลยในฐานะผู้เอาประกันเรียกให้จำเลยร่วมผู้รับประกันภัยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้ตามสัญญา   เป็นต้น

        สำหรับวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะค่ะ ครั้งหน้าเราจะมาจับประเด็นทบทวนก่อนสอบกันอีกค่ะ ติดตามกันนะค่ะ  BYE BYE

BY  PIGLET

ศิษย์เซียนเต่าเขย่าฎีกา

เรื่อง ฎีกาเด่น : บรรยายคำฟ้อง มาตรา 158(5) #วิ.อาญา(ภาค3) #No.67

1.  โจทก์บรรยายคำฟ้องว่าจำเลยกระทำความผิดฐานรับของโจร  โดยบรรยายว่าจำเลยกระทำความผิดฐานรับของโจรในขณะที่การกระทำความผิดฐานยักยอกยังไม่เกิดขึ้น  การกระทำของจำเลยตามที่โจทก์บรรยายมาในฟ้องจึงไม่อาจเป็นความผิดฐานรับของโจรได้  เป็นการบรรยายคำฟ้องที่มิชอบด้วยมาตรา  158(5)  ศาลต้องพิพากษายกฟ้อง

        ฎ.1019/2557  โจทก์ร่วมร้องทุกข์ให้ดำเนินคดีแก่  น.  และจำเลยในความผิดฐานร่วมกันยักยอก  ร้อยตำรวจเอก  ป.  พนักงานสอบสวนมีความเห็นสั่งฟ้อง  น.  และจำเลยในความผิดฐานร่วมกันยักยอก  แต่พนักงานอัยการมีความเห็นให้แยกสำนวนโดยสั่งฟ้อง  น.  ในความผิดฐานยักยอกและฟ้องจำเลยในความผิดฐานรับของโจร  การกระทำความผิดของจำเลยในความผิดฐานรับของโจรคดีนี้จึงเกิดจากการกระทำความผิดฐานยักยอกของ  น.  เมื่อพนักงานอัยการฟ้อง  น.  ในความผิดฐานยักยอกต่อศาลแขวงพระนครเหนือโดยบรรยายฟ้องว่า  เมื่อระหว่างวันที่  9  มกราคม  2547  ถึงวันที่  7  มีนาคม  2549  เวลากลางวันและกลางคืนต่อเนื่องกันวันเวลาใดไม่ปรากฏชัด  น.  เบียดบังยักยอกเอารถยนต์ของโจทก์ร่วมไป  ฟ้องโจทก์ได้บรรยายถึงจุดเริ่มต้นแห่งการกระทำความผิดของ  น.  กล่าวคือ  วันที่  น.  รับของโจรร่วมไว้ซึ่งเป็นวันที่  น.  เช่าซื้อรถยนต์จากโจทก์ร่วม  และวันที่โจทก์ร่วมทราบถึงการกระทำความผิดของ  น.  ก่อนที่โจทก์ร่วมจะไปแจ้งความในวันที่  11  มีนาคม  2549  การที่  น.  จะมีเจตนาทุจริตยักยอกรถยนต์ของโจทก์ร่วมไปเมื่อใด  เป็นเรื่องเจจนาภายในของ  น.  เองซึ่งอาจเกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มรับรถยนต์ของโจทก์ร่วมจนถึงวันที่  น.  ปฏิเสธคืนรถยนต์วันใดวันหนึ่งก็ได้  เมื่อ  น  ให้การรับสารภาพในคดีดังกล่าวจึงฟังได้ว่าระหว่างวันที่  9  มกราคม  2547  ที่  น.  รับรถยนต์ของโจทก์ร่วมไปแล้วจนถึงวันที่  7  มีนาคม  2549  ที่  น.  ปฏิเสธไม่ยอมคืนรถยนต์ให้โจทก์ร่วม  น.  ได้ยักยอกรถยนต์ของโจทก์ร่วมไป  โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำความผิดฐานรับของโจรเมื่อระหว่างวันที่  2  มิถุนายน  2547  เวลากลางวันติดต่อถึงต้นเดือนสิงหาคม  2547  เวลากลางวันต่อเนื่องกัน  ซึ่งเป็นเวลาก่อนวันที่  7  มีนาคม  2549  อันเป็นวันสิ้นสุดของเวลาที่  น.  กระทำความผิดฐานยักยอก  จึงเป็นฟ้องที่กล่าวหาว่าจำเลยกระทำผิดฐานรับของโจรในขณะที่การกระทำผิดฐานยักยอกยังไม่เกิดขึ้น  การกระทำของจำเลยตามฟ้องจึงไม่เป็นความผิดฐานรับของโจร  ต้องยกฟ้อง

หมายเหตุ  :  -  ผลของโจทก์ที่บรรยายคำฟ้องไม่ชอบด้วยมาตรา  158(5)  ศาลชอบที่จะยกฟ้องได้โดยไม่ต้องไต่สวนมูลฟ้องก่อน  (ฎ.1459/2527)  ศาลจะสั่งให้โจทก์แก้ไขคำฟ้องตามมาตรา  161  ไม่ได้  ทั้งโจทก์จะขอแก้ไขเพิ่มเติมตามมาตรา 163, 164  ไม่ได้เช่นกัน  (ฎ.1062/2504, 274/2546)  แม้จำเลยให้การรับสารภาพ  ศาลก็ลงโทษจำเลยตามคำฟ้องไม่ได้  (ฎ.1904/2522)  และหากศาลยกฟ้องเพราะคำฟ้องโจทก์บรรยายขาดองค์ประกอบความผิด  โจทก์จะนำคดีมาฟ้องจำเลยใหม่อีกไม่ได้  เพราะถือว่าศาลได้มีคำพิพากษาเสร็จเด็ดขาดในความผิดที่ได้ฟ้องแล้วตามมาตรา  39(4)  (ฎ.6770/2546)

2.  โจทก์บรรยายคำฟ้องขัดแย้งกันเอง  เป็นฟ้องที่มิชอบด้วยมาตรา 158(5)

***ฎ.7692/2557  โจทก์บรรยายฟ้องว่าในวันเวลาและสถานที่เกิดเหตุเดียวกัน  จำเลยเป็นทั้งคนร้ายที่เป็นตัวการร่วมกันปลอมเอกสารสิทธิ  ใช้เอกสารสิทธิปลอมและฉ้อโกงเอาเงินจากบัญชีเงินฝากของโจทก์ร่วม  แล้วจำเลยยังกระทำความผิดฐานรับของโจรในวันเดียวกัน  โดยจำเลยรับของโจรเงินที่จำเลยร่วมกันฉ้อโกงมาได้ซึ่งองค์ประกอบความผิดฐานรับของโจรเป็นความผิดอันเกิดจากการช่วยซ่อนเร้น  ช่วยจำหน่าย  ช่วยพาเอาไปเสีย  ซื้อ  รับจำนำ  หรือรับไว้โดยประการใดๆ  ซึ่งทรัพย์อันได้มาจากการที่ผู้อื่นกระทำความผิดเกี่ยวกับทรัพย์  หาได้เป็นทรัพย์ที่ได้มาจากการกระทำความผิดฐานฉ้อโกงของจำเลยเอง  ฟ้องของโจทก์ในความผิดสองฐานดังกล่าวจึงเป็นฟ้องที่ขัดแย้งกันเองอันเป็นฟ้องเคลือบคลุม  ไม่ชอบด้วยป.วิ.อ.มาตรา 158(5)

หมายเหตุ  :  - เปรียบเทียบกับ  กรณีโจทก์บรรยายคำฟ้องให้ศาลเลือกลงโทษ  ไม่ถือว่าเป็นเรื่องซึ่งโจทก์บรรยายคำฟ้องคำแย้งกันเอง  ศาลลงโทษตามคำฟ้องโจทก์ได้ 

ฎ.1547/2511 (ป.)  ฟ้องบรรยายถึงการกระทำทั้งหลายที่อ้างว่าจำเลยกระทำผิดข้อเท็จจริงและรายละเอียดที่เกี่ยวกับเวลาและสถานที่ซึ่งเกิดการกระทำนั้นๆ อีกทั้งบุคคลหรือสิ่งของที่เกี่ยวข้องด้วยพอสมควรเท่าที่จะให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดีว่าจำเลยได้กระทำผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา หรือมิฉะนั้นก็กระทำผิดฐานทำให้คนตายโดยประมาทโดยชัดแจ้ง แสดงว่าฟ้องมีความประสงค์จะให้ลงโทษฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาหรือมิฉะนั้นก็ขอให้ลงโทษฐานทำให้คนตายโดยประมาท ประกอบกับฟ้องได้บรรยายถึงข้อเท็จจริงที่อ้างว่าจำเลยกระทำเป็นท้องเรื่องมาครบถ้วนชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) แล้ว ฟ้องโจทก์จึงชอบด้วยกฎหมาย ไม่เคลือบคลุม ไม่ขัดแย้งกัน หรือเอาเปรียบจำเลย จำเลยเข้าใจฟ้องได้ดี เมื่อจำเลยรับสารภาพฐานทำให้คนตายโดยประมาทตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 291 ก็ลงโทษจำเลยได้

3.  โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์โดยมิได้ระบุชื่อเจ้าของทรัพย์  แต่ตอนท้ายได้กล่าวว่าระหว่างสอบสวนจำเลยถูกควบคุมตัวอยู่ตามหมายขังของศาล  ซึ่งในคดีที่ขอฝากขังนั้นได้ระบุชื่อเจ้าของทรัพย์ไว้แล้ว  จึงพออนุโลมได้ว่าเป็นส่วนประกอบของคำฟ้อง  ฟ้องของโจทก์จึงชอบด้วย มาตรา 158(5) แล้ว

ฎ.1290/2521  ในคดีลักทรัพย์ ฟ้องโจทก์ย่อมต้องระบุชื่อเจ้าของทรัพย์เพื่อจำเลยจะต่อสู้คดีได้ แต่กฎหมายก็มิได้บังคับเด็ดขาดว่าต้องระบุชื่อเสมอไป คดีนี้โจทก์บรรยายฟ้องครบถ้วนขาดแต่ชื่อเจ้าของทรัพย์เท่านั้น แต่เมื่ออ่านคำฟ้องโดยตลอดก็พอจะทราบได้ว่าเจ้าของทรัพย์เป็นผู้ใด เพราะในตอนท้ายได้กล่าวไว้ว่าระหว่างสอบสวนจำเลยถูกควบคุมตัวอยู่ตามหมายขังของศาลชั้นต้นในคดีอาญาหมายเลขดำที่ พ.643/2519 ซึ่งพอจะอนุโลมได้ว่าเป็นส่วนประกอบของคำฟ้อง และปรากฏว่าในคดีที่ขอฝากขังดังกล่าวนั้นได้ระบุชื่อเจ้าของทรัพย์ไว้ด้วย จำเลยน่าจะเข้าใจได้ดีว่าทรัพย์ตามที่โจทก์ฟ้องเป็นของผู้ใด ฟ้องของโจทก์จึงชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) แล้ว

4.  โจทก์มีคำขอท้ายคำฟ้องซึ่งระบุวรรคไม่ตรงกับที่บรรยายมาในคำฟ้องเป็นเรื่องที่โจทก์อ้างวรรคผิดเท่านั้น มิใช่เรื่องคำฟ้องโจทก์ข้อแย้งกันแต่อย่างใด คำฟ้องของโจทก์จึงชอบด้วย ป.วิ.อ. มาตรา 158 (5) แล้ว

          *ฎ.6009/2551  โจทก์บรรยายฟ้องว่า จำเลยช่วยซ่อนเร้น ช่วยพาเอาไปเสีย ซื้อ หรือรับไว้โดยประการใดๆ ซึ่งวิทยุเทปติดรถยนต์จำนวน 1 เครื่อง ที่ติดตั้งอยู่ในรถยนต์กระบะของบริษัท ส. ซึ่งถูก จ. กับพวกร่วมกันปล้นทรัพย์ไป โดยจำเลยรู้อยู่แล้วว่าเป็นทรัพย์อันได้มาโดยการปล้นทรัพย์ ขอให้ลงโทษตาม ป.อ. มาตรา 357 วรรคสาม ดังนี้ คำบรรยายฟ้องดังกล่าวทำให้จำเลยสามารถเข้าใจข้อหาได้โดยถูกต้องแล้วว่าโจทก์กล่าวหาว่าจำเลยกระทำความผิดอย่างไร แม้โจทก์จะขอให้ลงโทษตาม ป.อ. มาตรา 357 วรรคสาม โดยมิได้ระบุขอให้ลงโทษตาม ป.อ. มาตรา 357 วรรคสอง ให้สอดคล้องกับคำบรรยายฟ้องก็ตาม ก็เป็นเรื่องที่โจทก์อ้างวรรคผิดเท่านั้น มิใช่เรื่องคำฟ้องโจทก์ข้อแย้งกันแต่อย่างใด คำฟ้องของโจทก์จึงชอบด้วย ป.วิ.อ. มาตรา 158 (5) แล้ว

5.  การนับโทษต่อ  แม้ไม่มีกฎหมายกำหนดให้โจทก์ต้องบรรยายมาในคำฟ้อง  แต่โจทก์ต้องมีคำขอหรือแถลงให้ศาลทราบด้วยว่าคดีอาญาเรื่องก่อนศาลพิพากษาลงโทษจำเลยหรือไม่และลงโทษอย่างไร  มิฉะนั้นศาลจะนับโทษจำเลยในคดีนี้ต่อจากคดีเรื่องก่อนมิได้  และแม้ศาลจะสั่งรวมการพิจารณาคดีทั้งสองเรื่องเข้าด้วยกันศาลก็นับโทษติดต่อกันมิได้  เพราะเป็นเรื่องเกินคำขอ  ต้องห้ามตามมาตรา 192

***ฎ.16151-16152/2557  ความผิดฐานร่วมกันพรากผู้เยาว์อายุกว่า  15  ปี  แต่ไม่เกิน  18  ปี  ไปเสียจากบิดามารดาหรือผู้ดูแลโดยผู้ใหญ่ไม่เต็มใจไปด้วย  เป็นการกระทำความผิดต่อ  บ.  กับ  อ.  บิดามารดาผู้เสียหายที่ 2  และ  ส.  ผู้ปกครองหรือผู้ดูแลผู้เสียหายที่  2  ส่วนความผิดฐานหน่วงเหนี่ยวหรือกักขังผู้อื่นให้ปราศจากเสรีภาพในร่างกาย  เป็นการกระทำต่อผู้เสียหายที่  2  แม้จะกระทำในคราวเดียวกันก็ถือได้ว่าจำเลยที่  1  มีเจตนากระทำความผิดให้เกิดผลเป็นกรรมในความผิดตามฐานต่างหากจากกันจึงเป็นความผิดหลายกรรมต่างกัน  โจทก์นำคดีมาฟ้องจำเลยที่  1  โดยแยกฟ้องเป็นสองสำนวนซึ่งคำขอท้ายฟ้องแต่ละสำนวนไม่ได้ขอให้นับโทษจำเลยที่ 1  ในแต่ละสำนวนติดต่อกัน  จึงนับโทษต่อกันไม่ได้  แม้ศาลจะรวมพิจารณาและพิพากษาคดีทั้งสองสำนวนเข้าด้วยกันก็ตาม  เพราะจะเป็นการพิพากษาเกินคำขอตามป.วิ.อ.มาตรา  192  วรรคหนึ่ง  ฉะนั้นที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาให้เรียงกระทงลงโทษจำเลยที่ 1  แต่ละสำนวนจึงไม่ชอบ

“คุณสามารถมีได้ทุกอย่าง  แต่อาจจะไม่ใช่ในห้วงเวลาเดียวกัน”

...โอปราห์  วินฟรีย์...

By  :  ซุนโงกุน

ฎีกาที่  1902/2552  แม้คำฟ้องของโจทก์ที่บรรยายว่า ในการประกาศผลสอบไล่เนติบัณฑิตยสภาสมัยที่ 14 ประจำปี พ.ศ.2504 จำเลยซึ่งเป็นสถาบันอุดมศึกษาของชาติกระทำละเมิดต่อโจทก์โดยกรรมการของจำเลยสมคบกันทุจริตในการให้คะแนนสอบปากเปล่าด้วยความลำเอียงไม่ให้คะแนนตามความรู้ ด้วยการให้คะแนนสอบปากเปล่าแก่ อ. ผู้ซึ่งสอบข้อเขียนได้เป็นอันดับ 3 สูงถึง 85 คะแนน แต่กลับให้โจทก์ซึ่งเป็นผู้สอบข้อเขียนได้คะแนนสูงสุดและมีคะแนนข้อเขียนมากกว่า อ. ถึง 19 คะแนน ได้คะแนนสอบปากเปล่าเพียง 65 คะแนน ซึ่งเมื่อนำไปรวมกับคะแนนสอบข้อเขียนแล้ว ทำให้โจทก์ตกไปอยู่ในอันดับ 2 และส่งผลให้ อ. ได้คะแนนเป็นอันดับ 1 ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายและอับอาย ไม่เป็นที่รู้จักและไม่ได้รับการยกย่องแพร่หลายในฐานะบุคคลที่เรียนดีที่สุดในยุคนั้น ขอให้บังคับจำเลยดำเนินการขอขมาโจทก์ และประกาศผลการสอบไล่ดังกล่าวเสียใหม่ว่าโจทก์เป็นผู้สอบไล่ได้เป็นอันดับ 1 มิใช่ อ. โดยให้จำเลยปิดประกาศแผ่นป้ายถาวรไว้ ณ ที่ทำการของจำเลย และแก้ไขรายการผลสอบดังกล่าวในเอกสารต่าง ๆ ด้วย หากจำเลยไม่ปฏิบัติตามให้โจทก์ดำเนินการโดยจำเลยเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายเองนั้น จะเป็นคำฟ้องที่โจทก์ได้กล่าวแสดงซึ่งสภาพแห่งข้อหาของโจทก์และคำขอบังคับ รวมทั้งข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาเช่นว่านั้นครบถ้วนตามหลักเกณฑ์ ป.วิ.พ. มาตรา 172 วรรคสอง แล้วก็ตาม แต่ข้อเท็จจริงที่โจทก์กล่าวอ้างในฟ้องเพื่อสนับสนุนให้เห็นว่ากรรมการของจำเลยสมคบร่วมกันกระทำมิชอบต่อโจทก์นั้น หากมีมูลความจริง โจทก์ก็สมควรต้องรีบดำเนินการโต้แย้งหรือนำคดีมาฟ้องร้องต่อศาลภายในเวลาอันสมควร เพื่อให้จำเลยและบุคคลที่โจทก์กล่าวพาดพิงได้มีโอกาสชี้แจงแก้ข้อกล่าวหา แต่โจทก์ก็หาได้กระทำไม่ กลับปล่อยเวลาให้ล่วงเลยเนิ่นนานจนถึงวันฟ้องเป็นเวลาประมาณ 43 ปี จนบุคคลที่เกี่ยวข้องต่างสูญหายตายจากไปหมดสิ้นแล้ว อีกทั้งข้อเท็จจริงที่โจทก์หยิบยกเอาความรู้ความสามารถ ความสำเร็จจากการสอบเป็นผู้ช่วยผู้พิพากษา และจากหน้าที่ราชการที่โจทก์ปฏิบัติมาตลอดชีวิตราชการ รวมทั้งการเป็นผู้ทรงคุณวุฒิด้านต่าง ๆ ภายหลังจากการสอบเป็นเนติบัณฑิต เพื่อสนับสนุนว่าโจทก์มีความรู้โดดเด่นไม่น่าจะได้คะแนนสอบปากเปล่าน้อยกว่า อ. ก็ล้วนเป็นข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นภายหลังการสอบปากเปล่าเป็นระยะเวลายาวนานเกือบตลอดชีวิตการทำงานของโจทก์ทั้งสิ้น หาใช่ข้อเท็จจริงที่มีอยู่แล้วหรือเกิดขึ้นภายในระยะเวลาใกล้เคียงวันเกิดเหตุอันจะเป็นเครื่องชี้หรือบ่งบอกถึงความรู้ความสามารถของโจทก์ในวันที่มีการสอบปากเปล่าไม่ การที่โจทก์ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมานานถึง 43 ปี แล้วค่อยขุดคุ้ยเอาความสำเร็จจากหน้าที่ราชการที่ได้ปฏิบัติมาจนเกือบตลอดชีวิตขึ้นกล่าวอ้างเพื่อสนับสนุนคำฟ้องว่าจำเลยดำเนินการสอบปากเปล่าโดยมิชอบเช่นนี้ พฤติการณ์ส่อให้เห็นว่าโจทก์ใช้สิทธิโดยไม่สุจริต ต้องห้ามตาม ป.พ.พ. มาตรา 5 โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องจำเลย  ปัญหาเรื่องการใช้สิทธิฟ้องคดีโดยไม่สุจริต เป็นปัญหาข้อกฎหมายอันเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชน ศาลฎีกามีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัยเองได้ ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 142 (5)

ฎีกาที่  7050/2549  ป.พ.พ. มาตรา 251 บัญญัติว่า “ผู้ทรงบุริมสิทธิย่อมทรงไว้ซึ่งสิทธิเหนือทรัพย์สินของลูกหนี้ในการที่จะได้รับชำระหนี้อันค้างชำระแก่ตนจากทรัพย์สินนั้นก่อนเจ้าหนี้อื่น ๆ โดยนัยดังบัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายนี้หรือบทกฎหมายอื่น” ซึ่งมีความหมายชัดเจนว่าสิทธิของผู้ทรงบุริมสิทธิที่จะได้รับชำระหนี้อันค้างชำระแก่ตนจากทรัพย์สินนั้นได้ก่อนจะต้องอยู่ในกรอบแห่งบทบัญญัติของกฎหมายด้วย ดังนี้ เมื่อบุริมสิทธิเหนืออสังหาริมทรัพย์ทั้งสามแปลงตามคำร้องของผู้ร้องมีบัญญัติหลักเกณฑ์ไว้โดยเฉพาะในมาตรา 288 ว่า “บุริมสิทธิในมูลซื้อขายอสังหาริมทรัพย์นั้นหากว่าเมื่อไปลงทะเบียนสัญญาซื้อขายนั้น บอกลงทะเบียนไว้ด้วยว่าราคาหรือดอกเบี้ยในราคานั้นยังมิได้ชำระไซร้ บุริมสิทธินั้นก็คงให้ผลต่อไป” บทบัญญัติแห่งมาตรานี้จึงชี้ชัดถึงเจตนารมณ์ของกฎหมายที่มุ่งประสงค์ให้ความเป็นเจ้าหนี้บุริมสิทธิเกี่ยวด้วยอสังหาริมทรัพย์ของผู้ร้องในกรณีนี้จะพึงใช้ยันแก่บุคคลภายนอกได้นั้น ผู้ร้องจะต้องปฏิบัติให้ครบถ้วนตามข้อกำหนดของกฎหมาย คือ ผู้ร้องจะต้องลงทะเบียนในขณะจดทะเบียนสัญญาซื้อขายด้วยว่า ราคาหรือดอกเบี้ยในราคาที่ยังมิได้ชำระมีเพียงใดเพื่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่บุคคลภายนอกที่จะเข้ามาเกี่ยวข้องกับทรัพย์สินประเภทนี้ เมื่อข้อเท็จจริงรับฟังเป็นยุติว่าผู้ร้องมิได้ปฏิบัติตามที่กฎหมายกำหนด ผู้ร้องจึงหามีสิทธิยกความเป็นเจ้าหนี้บุริมสิทธิอันพึงจะได้รับชำระหนี้ที่ค้างชำระแก่ตนจากที่ดินทั้งสามแปลงก่อนโจทก์ซึ่งเป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาของจำเลย และได้ใช้สิทธิตาม ป.วิ.พ. มาตรา 271 ประกอบมาตรา 278 บังคับคดีเอาแก่ทรัพย์สินของจำเลยได้ไม่  ผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้เอาเงินที่ได้จากการขายทอดตลาดที่ดินโฉนดเลขที่ 56597, 68579 และ 81546 ของจำเลยให้แก่ผู้ร้องก่อนเจ้าหนี้อื่น ๆ ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 289 คำร้องของผู้ร้องจึงเป็น “คำร้องขอ” และถือเป็น “คำฟ้อง” ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 1 (3) ที่ผู้ร้องอ้างว่าได้ยื่นฟ้องจำเลยต่อศาลชั้นต้นเพื่อเรียกราคาที่ยังมิได้รับชำระพร้อมดอกเบี้ย ก็ไม่ปรากฏข้อเท็จจริงว่าผู้ร้องชนะคดีได้เป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาแล้ว ดังนี้ เมื่อ “คำร้องขอ” ของผู้ร้องเป็นคำขอให้ปลดเปลื้องทุกข์อันอาจคำนวณเป็นราคาเงินได้ ผู้ร้องจึงต้องเสียค่าขึ้นศาลตามตาราง 1 (1) (ก) ที่ศาลชั้นต้นเรียกเก็บค่าขึ้นศาลตามตาราง 1 (1) (ก) ชอบแล้ว

ฎีกาที่  10197/2556  ป.วิ.อ. มาตรา 44/1 วรรคหนึ่ง บัญญัติว่า “ในคดีที่พนักงานอัยการเป็นโจทก์ ถ้าผู้เสียหายมีสิทธิที่จะเรียกเอาค่าสินไหมทดแทนเพราะเหตุได้รับอันตรายแก่ชีวิต ร่างกาย จิตใจ หรือได้รับความเสื่อมเสียต่อเสรีภาพในร่างกาย ชื่อเสียงหรือได้รับความเสียหายในทางทรัพย์สินอันเนื่องมาจากการกระทำความผิดของจำเลย ผู้เสียหายจะยื่นคำร้องต่อศาลที่พิจารณาคดีอาญา ขอให้บังคับจำเลยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่ตนก็ได้” การที่บทบัญญัติดังกล่าวกำหนดให้ผู้เสียหายมีสิทธิยื่นคำร้องขอให้จำเลยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนในคดีอาญาทุกประเภทที่พนักงานอัยการเป็นโจทก์ แสดงว่ากฎหมายมีเจตนารมณ์ให้ผู้เสียหายซึ่งได้รับความเสียหายจากการกระทำความผิดของจำเลยและต้องไปดำเนินคดีในส่วนแพ่งเพื่อเรียกค่าสินไหมทดแทน ดำเนินคดีส่วนแพ่งในคดีอาญาที่พนักงานอัยการเป็นโจทก์ต่อเนื่องกันไปได้ เพื่อให้การพิจารณาคดีส่วนแพ่งเป็นไปโดยรวดเร็ว ดังเช่นพนักงานอัยการร้องขอให้เรียกทรัพย์สินหรือราคาแทนผู้เสียหาย  กรณีไม่จำต้องคำนึงว่าศาลที่จะพิจารณาคดีอาญาจะเป็นศาลที่มีอำนาจพิจารณาคดีแพ่งตาม ป.วิ.พ. มาตรา 2 (1) และพระธรรมนูญศาลยุติธรรม มาตรา 17 ประกอบมาตรา 25 (4) วรรคหนึ่ง และผู้เสียหายขอให้บังคับจำเลยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนเป็นจำนวนเงินมากน้อยเพียงใด ดังนี้แม้โจทก์ร่วมที่ 4 ขอให้บังคับจำเลยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนซึ่งจำนวนเงินที่ขอเกินอำนาจพิจารณาพิพากษาของผู้พิพากษาคนเดียวในศาลชั้นต้น แต่ผู้พิพากษาคนเดียวในศาลชั้นต้นก็มีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีในส่วนแพ่งได้

ฎีกาที่  7407/2552  การบรรยายฟ้องว่า จำเลยที่ 1 กับพวกร่วมกันใช้รถจักรยานยนต์ของกลางเป็นยานพาหนะเพื่อกระทำความผิด เพื่อพาทรัพย์นั้นไปหรือเพื่อให้พ้นการจับกุมเป็นการบรรยายฟ้องเพื่อให้ครบองค์ประกอบความผิดตาม ป.อ. มาตรา 340 ตรี ซึ่งเป็นบทบัญญัติที่ทำให้ผู้กระทำความผิดได้รับหนักขึ้นเท่านั้น ส่วนปัญหาว่ารถของกลางเป็นทรัพย์ที่ใช้ในการกระทำความผิดหรือไม่ ต้องพิจารณาพฤติการณ์แห่งการกระทำความผิดเป็นเรื่อง ๆ ไป คดีนี้ข้อเท็จจริงปรากฏว่า จำเลยที่ 1 กับพวก ขับรถของกลางไปจอดรอด้านหน้า แล้วลงจากรถมาปล้นทรัพย์ผู้เสียหาย เมื่อได้ทรัพย์แล้วก็พากันขึ้นรถของกลางหลบหนีไป เป็นเพียงใช้รถเพื่อสะดวกและรวดเร็วในการกระทำความผิดเท่านั้น ไม่ได้ใช้รถของกลางในการกระทำความผิดฐานปล้นทรัพย์โดยตรงแต่อย่างใดรถของกลางจึงมิใช่ทรัพย์สินที่ใช้ในการกระทำความผิดตาม ป.อ. มาตรา 33 (1)

คำถาม – ตอบ ฎีกาใหม่ที่น่าสนใจ (แพ่ง)

คำถาม

สัญญาเช่าที่ดินระบุว่า “ผู้เช่ายอมรับสัญญาว่าเมื่อครบกำหนดอายุสัญญานี้และผู้เช่าประสงค์จะเช่าต่อไป ผู้เช่าจะได้เสนอขอต่อสัญญาเช่าต่อผู้ให้เช่าภายในกำหนด ๖๐ วัน หากมิได้ขอต่อสัญญาภายในกำหนดนี้ให้ถือว่าผู้เช่าสละสิทธิการเช่าตามสัญญานี้ ผู้ให้เช่ามีอำนาจเข้าจัดการกับสถานที่เช่านี้ได้ทุกประการ” เป็นคำมั่นจะให้เช่า หรือไม่?

คำตอบ

ไม่เป็นคำมั่นจะให้เช่า เพราะไม่มีลักษณะบังคับที่แน่นอนและชัดแจนว่าเมื่อผู้เช่าเสนอจะขอต่อสัญญาเช่าแล้วมีผลต้องผูกพันผู้ให้เช่าต้องรับทำสัญญาต่อให้ จึงไม่มีลักษณะเป็นคำมั่น แต่มีลักษณะเป็นเพียงคำเสนอของผู้เช่าฝ่ายเดียว เมื่อผู้ให้เช่าปฏิเสธไม่ต่อสัญญาเช่าให้ จะถือว่าผิดสัญญาไม่ได้   มีคำพิพากษาฎีกาวินิจฉัยไว้  ดังนี้

ศาลฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้

ถนนคอนกรีตซึ่งเป็นทางตันที่ผู้เช่าที่ดินของโจทก์รายอื่นอาจใช้กลับรถ ใช้วิ่งหรือเดินออกกำลัง แม้จะใช้สัญจรผ่านไปทางอื่นไม่ได้ ถือได้ว่าเป็นทางสาธารณะ

จำเลยปลูกสร้างอาคารโดยไม่ได้ขออนุญาตโจทก์ก่อนตามสัญญาเช่าที่ดินข้อ ๔ วรรคสอง และไม่ยื่นแบบขออนุญาตปลูกสร้างต่อองค์การบริหารส่วนตำบลหรือเทศบาล ทั้งยังก่อสร้างรุกล้ำเข้าไปในที่ดินโจทก์ที่เป็นถนนซึ่งใช้เป็นทางสาธารณประโยชน์เช่นนี้จำเลยจึงเป็นฝ่ายผิดสัญญาเช่า

ข้อความสัญญาเช่าที่ดินที่ว่า ผู้เช่ายอมสัญญาว่าเมื่อครบกำหนดอายุสัญญานี้ และผู้เช่าประสงค์จะเช่าต่อไป ผู้เช่าจะได้เสนอต่อสัญญาเช่าต่อผู้ให้เช่าภายในกำหนด ๖๐ วัน หากมิได้ขอต่อสัญญาภายในกำหนดนี้ให้ถือว่าผู้เช่าสละสิทธิการเช่าตามสัญญานี้ ผู้ให้เช่ามีอำนาจเข้าจัดการกับสถานที่เช่านี้ได้ทุกประการ ไม่มีลักษณะบังคับที่แน่นอนและชัดแจนว่าเมื่อผู้เช่าเสนอจะขอต่อสัญญาเช่าแล้วมีผลต้องผูกพันผู้ให้เช่าต้องรับทำสัญญาต่อให้ จึงไม่มีลักษณะเป็นคำมั่น แต่มีลักษณะเป็นเพียงคำเสนอของผู้เช่าฝ่ายเดียว เมื่อโจทก์ผู้ให้เช่าปฏิเสธไม่ต่อสัญญาเช่าให้ จะถือว่าโจทก์ผิดสัญญาไม่ได้

โจทก์มีหนังสือแจ้งให้จำเลยระงับการก่อสร้าง เพราะจำเลยก่อสร้างบ้านลงในที่ดินที่เช่าโดยไม่ขออนุญาตโจทก์และยังไม่ได้รับอนุญาตจกาองค์การบริหารส่วนตำบลหรือเทศบาล ถือว่าเป็นการแจ้งให้ปฏิบัติตามสัญญเช่าก่อนแล้ว เมื่อจำเลยเพิกเฉยโจทก์มีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่ากับจำเลยได้  แต่การบอกเลิกสัญญาเช่าที่ดินต้องบอกกล่าวก่อนครบกำหนดเวลาตามสัญญาเช่า การที่โจทก์มีหนังสือบอกเลิกสัญญาเช่าภายหลังสิ้นกำหนดเวลาเช่าที่ได้ตกลงกันไว้ ถือได้ว่าหนังสือดังกล่าวเป็นหนังสือบอกกล่าวให้จำเลยออกไปจากที่ดินโจทก์ (ฎีกาที่ ๑๓๒๗๖/๒๕๕๖)

ทีมงาน   STD

คำถาม – ตอบ ฎีกาใหม่ที่น่าสนใจ (วิ.แพ่ง)

คำถาม

การยื่นคำร้องขอกันส่วนจะต้องยื่นคำร้องขอก่อนเอาทรัพย์สินออกขายทอดตลาด หรือไม่?

คำตอบ

ไม่จำเป็นต้องยื่นคำร้องขอก่อนเอาทรัพย์ขายทอดตลาด เพราะบุริมสิทธิอื่นๆ ที่อาจร้องขอให้บังคับเหนือทรัพย์นั้นได้ ตามมาตรา ๒๘๗ ไม่อยู่ในบังคับกำหนดเวลาตามมาตรา ๒๘๙ วรรคสอง ที่ผู้ร้องจะต้องยื่นคำร้องขอก่อนเอาทรัพย์จำนองนั้นออกขายทอดตลาด   มีคำพิพากษาฎีกาวินิจฉัยไว้  ดังนี้

ศาลฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้

ผู้ร้องบรรยายคำร้องขอว่า ผู้ร้องเป็นเจ้าหนี้ผู้รับจำนองที่ดินที่โจทก์นำยึดซึ่งจำเลยที่ ๑ และ ก. เจ้าของรวมนำมาจดทะเบียนจำนองเป็นประกันหนี้กู้ยืมของ น. เมื่อ น. ไม่ชำระหนี้ ผู้ร้องบอกกล่าวบังคับจำนองแก่จำเลยที่ ๑ และ ป. ทายาทโดยธรรมของ ก. แล้ว ขอให้มีคำสั่งให้เจ้าพนักงานบังคับคดีนำเงินที่ได้จากการขายทอดตลาดมาชำระหนี้แก่ผู้ร้อง เนื้อหาตามคำร้องขอจึงเป็นเรื่องที่ผู้ร้องขอให้เจ้าพนักงานบังคับคดีกันเงินที่ได้จากการขายทอดตลาดทรัพย์ส่วนที่เป็นของ ก. ออกจากเงินที่จำเลยที่ ๑ ต้องชำระหนี้ตามคำพิพากษาให้แก่โจทก์ จึงเป็นกรณีที่ผู้ร้องในฐานะเจ้าหนี้ผู้รับจำนองใช้สิทธิตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๘๗ เพื่อขอรับชำระหนี้จำนอง ซึ่งสิทธิของผู้ร้องเช่นนี้ ถือได้ว่าเป็นบุริมสิทธิอื่นๆ ที่อาจร้องขอให้บังคับเหนือทรัพย์นั้นได้ ตามมาตรา ๒๘๗ ไม่อยู่ในบังคับกำหนดเวลาตามมาตรา ๒๘๙ วรรคสอง ที่ผู้ร้องจะต้องยื่นคำร้องขอก่อนเอาทรัพย์จำนองนั้นออกขายทอดตลาด ผู้ร้องจึงมีสิทธิได้รับชำระหนี้จากเงินที่ได้จากการขายทอดตลาดที่ดินซึ่งจำนองก่อนเจ้าหนี้รายอื่นรวมทั้งโจทก์ด้วย (ฎีกาที่ ๖๒๔๔/๒๕๕๖)

ทีมงาน   STD