|
อ่านเพื่อสอบ : เรื่อง รวมประเด็นขั้นเทพ (แพ่งและอาญา) ชุดที่ 5 ****หนี้ร่วมของสามีภริยาตาม ป.พ.พ. มาตรา 1490 (1) ถึง (4) ต้องเป็นหนี้ที่เกี่ยวกับนิติกรรมสัญญาที่กระทำขึ้นร่วมกันเท่านั้น ไม่รวมถึงหนี้ที่เกิดจากการทำละเมิดหรือการกระทำอันมิชอบด้วยกฎหมาย**** คำพิพากษาศาลฎีกาที่17261/2555 หนี้ร่วมของสามีภริยาตาม ป.พ.พ. มาตรา 1490 (1) ถึง (4) ต้องเป็นหนี้ที่เกี่ยวกับนิติกรรมสัญญาที่กระทำขึ้นร่วมกันเท่านั้น ไม่รวมถึงหนี้ที่เกิดจากการทำละเมิดหรือการกระทำอันมิชอบด้วยกฎหมาย แม้ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าผู้ตายเก็บเงินจากสมาชิกผู้กู้เป็นรายเดือนแล้วนำส่งเข้าบัญชีเงินฝากของโจทก์ไม่ครบถ้วนตามฟ้อง อันมีลักษณะเป็นการยักยอกซึ่งเป็นการกระทำละเมิดต่อโจทก์ โจทก์จึงชอบที่จะฟ้องเรียกร้องเอาเงินคืนจากทรัพย์มรดกของผู้ตายหรือทายาทผู้รับมรดกของผู้ตายโดยตรง การที่ผู้ตายนำเงินที่ยักยอกมาไปใช้จ่ายในครอบครัว จัดการบ้านเรือน จัดหาสิ่งจำเป็นสำหรับครอบครัว อุปการะเลี้ยงดูและรักษาพยาบาลบุคคลในครอบครัวก็ไม่ถือว่าเป็นหนี้ร่วมตามมาตรา 1490 (1) ***ทำบันทึกท้ายทะเบียนหย่า ตกลงยกทรัพย์สินสมรสให้แก่บุตร ถือเป็นสัญญาแบ่งสินสมรส และเป็นสัญญาเพื่อประโยชน์แก่บุคคลภายนอก เมื่อบุตรยังไม่ได้แสดงเจตนาถือเอาประโยชน์จากสัญญา ต้องถือว่าคู่สมรสยังเป็นเจ้าของทรัพย์ดังกล่าว*** คำพิพากษาศาลฎีกาที่12271/2555 ที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างเป็นสินสมรสของจำเลยที่ 3 กับผู้ร้อง เมื่อบุคคลทั้งสองจดทะเบียนหย่ากัน สินสมรสต้องแบ่งให้แก่จำเลยที่ 3 และผู้ร้องคนละส่วนเท่ากัน ตาม ป.พ.พ. มาตรา 1533 แม้จำเลยที่ 3 กับผู้ร้องจดทะเบียนหย่ากันโดยทำบันทึกยกทรัพย์พิพาทให้แก่บุตรทั้งสอง แต่เมื่อบุตรทั้งสองซึ่งเป็นบุคคลภายนอกยังมิได้เข้าถือเอาประโยชน์จากสัญญานั้นตาม ป.พ.พ. มาตรา 374 และยังมิได้ทำเป็นหนังสือและจดทะเบียนรับโอนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ จำเลยที่ 3 กับผู้ร้องจึงยังคงเป็นเจ้าของรวมในทรัพย์พิพาทโดยมีส่วนเท่าๆกัน ****เสนอขายที่ดินที่มีข้อกำหนดห้ามโอน โดยจะทำในรูปของพินัยกรรม ผู้ซื้อทราบถึงสถานะทางกฎหมายของที่ดิน แต่ยังตกลงซื้อ ถือว่าสัญญาตกเป็นโมฆะ เงินค่าที่ดิน ถือเป็นการชำระหนี้อันเป็นการฝ่าฝืนข้อห้ามตามกฎหมาย ผู้ซื้อเรียกคืนไม่ได้**** คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1879/2556 จำเยที่ 2 ในฐานะตัวแทนของจำเลยที่ 1 ติดต่อเสนอขายที่ดินพิพาทพร้อมสิ่งปลูกสร้างให้แก่โจทก์ในราคา 450,000 บาท แต่ที่ดินดังกล่าวติดข้อกำหนดห้ามโอนตามกฎหมาย จำเลยที่ 1 จึงเสนอเงื่อนไขว่า ในการขายที่ดินพิพาทให้แก่โจทก์นั้น จะทำกันในรูปแบบของพินัยกรรม โจทก์จึงตกลงซื้อที่ดินพิพาทจากจำเลยที่ 1 เป็นการแสดงให้เห็นว่าโจทก์ทราบถึงสถานะทางกฎหมายเกี่ยวกับที่ดินพิพาทดีว่า เป็นที่ดินที่มีข้อกำหนดห้ามโอน ไม่อาจซื้อขายกันได้ นิติกรรมการซื้อขายที่ดินพิพาทระหว่างโจทก์กับจำเลยที่ 1 จึงต้องห้ามตามกฎหมาย มีผลเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 150 การที่โจทก์ชำระค่าซื้อขายที่ดินพิพาทจำนวน 450,000 บาท จึงเป็นการชำระหนี้อันเป็นการฝ่าฝืนข้อห้ามตามกฎหมายตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 411 โจทก์ไม่อาจเรียกเงินค่าซื้อขายที่ดินพร้อมดอกเบี้ยคืนจากจำเลยที่ 1 ได้ ****ยกที่ดินให้เป็นทางสาธารณะไปแล้ว กลับไปยึดถือครอบครองโดยใช้กิ่งไม้ ท่อนไม้ ปิดกั้นทางพิพาทห้ามประชาชนสัญจรไปมาเป็นความ ผิดตาม ป.อ.มาตรา 386 *** คำพิพากษาศาลฎีกาที่ ๒๖๔/๒๕๕๕ จำเลยอุทิศที่ดินให้สร้างทางพิพาทเพื่อให้ประชาชนใช้ร่วมกัน ถือเป็นการสละที่ดินให้เป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน การอุทิศด้วยวาจามีผลสมบูรณ์ตามกฎหมาย แม้ประชาชนจะไม่ใช้ทางพิพาทเพราะน้ำท่วม ไม่สะดวกแก่การใช้ แต่สภาพความเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินไม่อาจสูญสิ้นไปเพราะการไม่ได้ใช้ จำเลยกลับเข้าครอบครองอีกนานเพียงใดก็ไม่ทำให้ทางพิพาทตกเป็นของจำเลยอีก การที่จำเลยใช้กิ่งไม้ ท่อนไม้ ปิดกั้นทางพิพาทห้ามประชาชนสัญจรไปมา แล้วเข้ายึดถือครอบครอง ย่อมเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายที่ดิน ม.๙,๑๐๘ ทวิ วรรคสอง และประมวลกฎหมายอาญา ม.๓๘๖..... ****เพียงแต่พูดชักชวน ยังไม่ถือว่าเป็นการพราก ผู้เสียหายจะมาหรือไม่มาหาจำเลยตามที่พูดก็ได้ การพรากเป็นคนละอย่างกับการพูดชักชวน**** คำพิพากษาฎีกาที่ ๑๑๑๙๖/๒๕๕๕ การพรากเป็นคนละอย่างกับการพูดชักชวนและการพรากมีความหมายคนละอย่างกับการพูดและไม่ใช่การพูด หากจำเลยพูดแต่ไม่ได้พรากหรือพาผู้เสียหายไปจำเลยย่อมไม่ผิดฐานพรากผู้เยาว์ เพราะการพรากผู้เยาว์จะต้องมีการกระทำที่ยิ่งกว่าการพูดชักชวน เนื่องจากการพูดชักชวน เด็กหรือผู้เยาว์ตัดสินใจไม่ไปตามที่พูดชักชวนได้ จนกว่าจะมีการพาเด็กหรือผู้เยาว์ไปตามทิศทางที่พูดชักชวนไว้ จึงจะมีความผิดฐานพรากผู้เยาว์ได้ สอดคล้องกับพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานที่ให้คำนิยามคำว่า พราก หมายถึงต้องมีการกระทำที่พาไป ที่โจทก์ฎีกาว่า จำเลยพูดชักชวนผู้เสียหายที่ 1 จนผู้เสียหายที่ 1 ยอมออกจากบ้านมาหาจำเลย การกระทำของจำเลยเป็นการพรากผู้เยาว์แล้ว ข้อเท็จจริงได้ความเพียงจำเลยพูดชักชวนผู้เสียหายที่ 1 จนผู้เสียหายที่ 1 ใจอ่อนยอมมาหาจำเลยเองโดยจำเลยไม่ได้ไปรับหรือพาผู้เสียหายที่ 1 ออกมาจากบ้าน การกระทำของจำเลยจึงยังไม่เป็นความผิดฐานพรากผู้เยาว์ แต่เป็นความผิดฐานกระทำชำเราเด็กฯ ตาม ป.อ.มาตรา 277 จำคุก 7 ปี ลดโทษให้กึ่งหนึ่ง คงจำคุก 3 ปี 6 เดือน ****ตัวการอยู่ต่างประเทศ ให้ตัวแทนดูแลปลูกต้นสน สิทธิครอบครองต้นสนอยู่กับตัวแทน ตัวแทนตัดต้นสนไปขาย เอาเงินไปใช้เป็นประโยชน์ส่วนตน ผิดยักยอก ไม่ใช่ลักทรัพย์***** ฎีกาที่ 16081 - 16083/2555 โจทก์พักอาศัยอยู่ต่างประเทศ ประสงค์จะปลูกต้นสนไว้เพื่อขายจึงมอบหมายให้จำเลยเป็นผู้จัดการหาต้นสนมาปลูกและดูแลต้นสน ต้นสนของโจทก์ทั้งสามอยู่ในความครอบครองของจำเลย การที่จำเลยตัดต้นสนโดยไม่แจ้งให้โจทก์ทั้งสามทราบ หรือได้รับความยินยอมจากโจทก์ทั้งสาม และจำเลยรับเงินค่าต้นสนทั้งหมดไปเป็นประโยชน์ของตนเองไม่เป็นความผิดฐานลักทรัพย์ต้นสน แต่เป็นความผิดฐานยักยอก แม้ ป.วิ.อ. มาตรา 192 วรรคสาม บัญญัติว่า ความผิดฐานลักทรัพย์ ยักยอก มิให้ถือว่าต่างกันในข้อสาระสำคัญ เมื่อโจทก์ฟ้องจำเลยในข้อหาลักทรัพย์อันเป็นความผิดอาญาแผ่นดิน แต่ศาลฎีกาพิจารณาว่าการกระทำของจำเลยเป็นความผิดฐานยักยอกซึ่งตาม ป.อ. มาตรา 356 บัญญัติให้เป็นความผิดอันยอมความได้ โจทก์ทั้งสามฟ้องคดีนี้โดยไม่ได้ร้องทุกข์ภายในสามเดือนนับแต่รู้เรื่องความผิดและรู้ตัวผู้กระทำความผิด คดีเป็นอันขาดอายุความตาม ป.อ. มาตรา 96 ****กระชากกระเป๋าที่แขวนอยู่ที่กระจกรถอย่างแรง ทำให้รถของผู้เสียหายล้มลงและผู้เสียหายได้รับอันตรายแก่กาย ถือไม่ได้ว่าคนร้ายเล็งเห็นผลว่าจะทำให้ผู้เสียหายได้รับอันตรายจากรถล้ม อันจะผิดฐานชิงทรัพย์ เป็นแต่เพียงการลักทรัพย์โดยฉกฉวยเอาซึ่งหน้า แต่เมื่อโจทก์ไม่ได้บรรยายฟ้องมา คงลงโทษจำเลยทั้งสองในข้อหาดังกล่าวไม่ได้*** ฎีกาที่ 9805/2554 การกระทำโดยเล็งเห็นผลนั้นหมายความว่า ผลนั้นจะเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอนเท่าที่บุคคลในภาวะเช่นนั้นจะเล็งเห็นได้ มิใช่เพียงเล็งเห็นว่าผลนั้นอาจเกิดขึ้นได้ ได้ความว่าจำเลยที่ 2 ขับรถจักรยานยนต์โดยมีจำเลยที่ 1 นั่งซ้อนท้าย ขณะที่รถจักรยานยนต์ของจำเลยทั้งสองประกบรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหาย จำเลยที่ 1 กระชากกระเป๋าสะพายของผู้เสียหายที่แขวนอยู่ที่กระจกรถจักรยานยนต์อย่างแรง ทำให้รถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายล้มลงและผู้เสียหายได้รับอันตรายแก่กาย จำเลยทั้งสองไม่อาจเล็งเห็นผลได้แน่นอนว่าการกระชากกระเป๋าสะพายของจำเลยที่ 1 จะทำให้รถจักรยานยนต์ที่ผู้เสียหายขับล้มลงเพราะรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายอาจจะล้มหรือไม่ล้มก็ได้ การกระทำของจำเลยทั้งสองเป็นเพียงวิธีการเอาทรัพย์ของผู้เสียหายไปเท่านั้น แม้รถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายจะล้มลงเป็นเหตุให้ผู้เสียหายได้รับอันตรายแก่กายอันเป็นผลมาจากแรงกระชากกระเป๋าสะพายของจำเลยที่ 1 ก็หาใช่จำเลยทั้งสองกระทำโดยมีเจตนาเล็งเห็นผลอันถือเป็นการใช้กำลังประทุษร้ายตามความหมายของกฎหมายแต่ประการใดไม่ จำเลยทั้งสองจึงไม่มีความผิดฐานร่วมกันชิงทรัพย์ตามฟ้อง คงมีความผิดฐานร่วมกันลักทรัพย์โดยใช้ยานพาหนะเพื่อสะดวกแก่การกระทำความผิดเท่านั้น คดีนี้ โจทก์ไม่ได้บรรยายฟ้องว่าจำเลยทั้งสองฉกฉวยเอาไปซึ่งหน้าและมิได้มีคำขอท้ายฟ้องให้ลงโทษฐานวิ่งราวทรัพย์ แสดงว่าโจทก์ไม่ประสงค์จะให้ลงโทษฐานวิ่งราวทรัพย์ ตาม ป.วิ อาญา มาตรา 192 วรรคสี่ ศาลลงโทษจำเลยฐานวิ่งราวทรัพย์ไม่ได้ คงลงโทษได้ในฐานร่วมกันลักทรัพย์ อันเป็นองค์ประกอบหนึ่งของความผิดฐานชิงทรัพย์เท่านั้น ตาม ป.วิ อาญา มาตรา 192 วรรคท้าย ****จำเลยแทงผู้ตายที่ใต้ถุนบ้าน แล้วลากศพผู้ตายไปไว้ที่ถนนสาธารณะ แม้บริเวณนั้นไม่อาจปิดบังการตายได้ แต่ก็เป็นการกระทำเพื่อปิดบังเหตุแห่งการตายและเพื่ออำพรางการกระทำความผิดของตนด้วยเป็นความผิด ตาม มาตรา 199**** คำพิพากษา ฎีกาที่ 10278/2555 การที่จำเลยลากศพผู้ตายไปไว้ที่ถนนสาธารณะหน้าบ้านห่างออกไปประมาณ 30 เมตร แม้บริเวณนั้นไม่อาจปิดบังการตายได้ แต่ก็เป็นการกระทำเพื่อปิดบังเหตุแห่งการตายและเพื่ออำพรางการกระทำความผิดของตนด้วย การกระทำของจำเลยจึงเป็นความผิดฐานเคลื่อนย้ายศพเพื่อปิดบังเหตุแห่งการตาย และเพื่ออำพรางคดี จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 199 และประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 150 ทวิ วรรคสอง ****ทวงหนี้โดยพูดว่า “หากผู้เสียหายไม่ยอมชำระหนี้ ผู้เสียหายกับบุตรภรรยาจะเดือดร้อนเพราะอายุยังน้อย” ไม่ใช่เป็นการใช้สิทธิโดยชอบธรรม แต่เป็นถ้อยคำที่สามัญชนโดยทั่วไปย่อมทราบและตีความได้ว่าเป็นคำพูดข่มขู่ เป็นกรรโชกทรัพย์***** ฎีกาที่ 1199/2553 ถ้อยคำที่จำเลยกล่าวกับผู้เสียหายว่า “หากผู้เสียหายไม่ยอมชำระหนี้ให้ ผู้เสียหายกับบุตรภรรยาจะเดือดร้อนเพราะอายุยังน้อย” นั้น ไม่ใช่เป็นการใช้สิทธิโดยชอบธรรมที่เจ้าหนี้อาจพึงฟ้องลูกหนี้ให้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมายแต่อย่างใด แต่เป็นถ้อยคำที่สามัญชนโดยทั่วไปย่อมทราบและตีความได้ว่าเป็นคำพูดข่มขู่ว่าหากไม่ชำระหนี้ให้แล้วผู้เสียหายกับครอบครัวอาจถูกทำร้ายให้ได้รับความเดือดร้อนและเป็นอันตรายได้ ถ้อยคำดังกล่าวถือได้ว่าเป็นการขู่เข็ญผู้เสียหายให้ต้องยินยอมชำระหนี้ให้แก่กลุ่มจำเลยทั้งห้าตามที่เรียกร้อง จำเลยทั้งห้าจึงมีความผิดฐานร่วมกันกรรโชกทรัพย์ ตาม ป.อ.มาตรา 337 ประกอบมาตรา 83 *****ฝูงกระบือมีจำนวนถึง 43 ตัว แต่มีผู้ควบคุมดูแล 2 คน ถือว่ามีผู้ควบคุมดูแลไม่เพียงพอ กระบือวิ่งตัดหน้ารถยนต์ในระยะกระชั้นชิดจนไม่สามารถห้ามล้อได้ทันจึงชนกระบือ รถยนต์ได้รับความเสียหาย เมื่อมีความเสียหายเกิดขึ้นเพราะสัตว์ เจ้าของกระบือจึงต้องรับผิดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่เจ้าของรถยนต์ ตาม ป.พ.พ.มาตรา 433**** คำพิพากษาฎีกาที่ 3451/2555 รอยห้ามล้อของรถยนต์กระบะซึ่งยาวประมาณ 20 เมตร อยู่ในช่องเดินรถของ ล. โดยเฉพาะรอยห้ามล้อรถด้านซ้ายอยู่ห่างจากไล่ถนนพอสมควร แสดงว่ากระบือของจำเลยได้วิ่งตัดหน้ารถของ ล. ในระยะกระชั้นชิดจนไม่สามารถห้ามล้อรถได้ทัน จึงชนกระบือของจำเลย แม้ก่อนถึงที่เกิดเหตุประมาณ 200 เมตร มีป้ายสีเหลืองเตือนระวังสัตว์เลี้ยงก็ตาม แต่ก็ไม่ปรากฏจากทางนำสืบของจำเลยว่าขณะเกิดเหตุ ล. ขับรถด้วยความเร็วสูงและไม่ใช้ความระมัดระวังอย่างไร การที่มีป้ายสีเหลืองเตือนให้ระวังสัตว์เลี้ยงมิได้หมายความว่าหากเหตุรถชนสัตว์เลี้ยงแล้ว ผู้ขับรถชนสัตว์เลี้ยงจะต้องผิดเสมอไป เมื่อพิจารณาประกอบ พ.ร.บ. จราจรทางบกฯ มาตรา 111 ที่ห้ามมิให้ผู้ใดขี่ จูง ไล่ต้อนหรือปล่อยสัตว์ไปบนทางในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจรและไม่มีผู้ควบคุมเพียงพอ ซึ่งเป็นกฎหมายที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อคุ้มครองผู้ขับรถให้เกิดความปลอดภัยในการใช้ถนน การที่ฝูงกระบือที่จำเลยเลี้ยงมีมากถึง 43 ตัว แต่มีผู้ควบคุมดูแลเพียง 2คน ถือว่ามีผู้ควบคุมดูแลไม่เพียงพอ ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าเหตุเกิดจากความประมาทเลินเล่อของจำเลยที่ไม่ได้ใช้ความระมัดระวังอันสมควรในการควบคุมดูแลเลี้ยงกระบือ เมื่อมีความเสียหายเกิดขึ้นเพราะสัตว์จำเลยจึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่โจทก์ตาม ป.พ.พ. มาตรา 433 วรรคหนึ่ง ****ผู้เป็นหุ้นส่วนในห้างหุ้นส่วนจำกัด แม้จะมิได้เป็นหุ้นส่วนผู้จัดการ ก็อาจเอื้อมไปจัดการงานของห้าง หรือผู้เป็นหุ้นส่วนจำกัดความรับผิดก็อาจสอดเข้าไปจัดการงานของห้างอันเป็นการดำเนินการแทน และผูกพันห้างหุ้นส่วนจำกัดได้****** คำพิพากษาฎีกาที่ 5009/2555 บทบัญญัติลักษณะ 22 หมวด 3 ว่าด้วย ห้างหุ้นส่วนจำกัด แห่ง ป.พ.พ. มาตรา 1088 วรรคหนึ่ง บัญญัติว่า “ ถ้าผู้เป็นหุ้นส่วนจำกัดความรับผิดผู้ใดสอดเข้าไปเกี่ยวข้องจัดการงานของห้างหุ้นส่วน ท่านว่าผู้นั้นจะต้องรับผิดร่วมกันในบรรดาหนี้ทั้งหลายของห้างหุ้นส่วนนั้นโดยไม่จำกัดจำนวน ” และมาตรา 1080 ให้นำบทบัญญัติว่าด้วยห้างหุ้นส่วนสามัญที่มิได้ยกเว้นหรือแก้ไขเปลี่ยนแปลงโดยบทบัญญัติแห่งห้างหุ้นส่วนจำกัด มาใช้บังคับโดยอนุโลม โดยบทบัญญัติว่าด้วยห้างหุ้นส่วนสามัญ มาตรา 1043 บัญญัติว่า “ ถ้าผู้เป็นหุ้นส่วนอันมิได้เป็นผู้จัดการเอื้อมเข้ามาจัดการงานของห้างหุ้นส่วนก็ดี........ท่านให้บังคับด้วยบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายนี้ว่าด้วยการจัดการงานนอกสั่ง" แสดงว่าผู้เป็นหุ้นส่วนในห้างหุ้นส่วนจำกัด แม้จะมิได้เป็นหุ้นส่วนผู้จัดการ ก็อาจเอื้อมไปจัดการงานของห้าง หรือผู้เป็นหุ้นส่วนจำกัดความรับผิดก็อาจสอดเข้าไปจัดการงานของห้างอันเป็นการดำเนินการแทน และผูกพันห้างหุ้นส่วนจำกัดได้ เมื่อปรากฏว่าตามทางปฏิบัติระหว่างโจทก์จำเลยต่างทำธุรกรรมต่อกันมาก่อนหลายครั้งด้วยการให้ ป. เอื้อมเข้ามาจัดการติดต่อซื้อรถสามล้อเครื่องแทนโจทก์ และจำเลยให้ ส.ติดต่อขายรถสามล้อเครื่องแทนจำเลยมาตลอด พฤติการณ์ที่ปรากฏแสดงว่าโจทก์และจำเลยได้เชิดและยอมให้ ป. กับ ส. เชิดตัวเขาเองออกแสดงเป็นตัวแทนของทั้งโจทก์และจำเลยแล้ว การลงนามในสัญญาซื้อขายของ ป.แทนโจทก์ และ ส. แทนจำเลย จึงมีผลผูกพันโจทก์และจำเลยตาม ป.พ.พ.มาตรา 821 โจทก์จึงมีอำนาจรับเอาข้อสัญญาดังกล่าวและฟ้องจำเลยให้รับผิดตามข้อสัญญาดังกล่าวได้ เมื่อโจทก์ได้ให้ทนายความมีหนังสือบอกกล่าวทวงถามแล้ว โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องจำเลยเป็นคดีนี้ได้ ****เจ้าของรวมในที่ดินซึ่งมีข้อตกลงตามสัญญาว่าให้ที่ดินส่วนพิพาทเป็นทางเข้าออกที่ใช้ร่วมกัน ดังนี้ เจ้าของรวมคนหนึ่งไม่มีมีสิทธิเรียกให้แบ่งกรรมสิทธิ์รวม เพราะถือว่ามีนิติกรรมที่ขัดกันอยู่**** คำพิพากษาฎีกาที่ 3414/2555 โจทก์และจำเลยเป็นเจ้าของรวมในที่ดินโดยมีข้อตกลงตามสัญญาจะซื้อจะขายว่าให้ที่ดินส่วนพิพาทเป็นทางเข้าออกที่ใช้ร่วมกัน เมื่อยังไม่มีการตกลงเปลี่ยนแปลงข้อตกลงดังกล่าว โจทก์ในฐานะเจ้าของรวมจึงยังไม่มีสิทธิเรียกให้แบ่งทรัพย์ได้ เนื่องจากมีนิติกรรมขัดอยู่ตาม ป.พ.พ. มาตรา 1363 วรรคหนึ่ง ทำสัญญาขายและจดทะเบียนโอนที่ดินให้แก่ผู้ซื้อแล้ว แต่ผู้ซื้อยังมิได้ชำระราคาแก่ผู้ขาย กรรมสิทธิ์ในที่ดินจะตกเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้ซื้อหรือไม่ คำตอบ มีคำพิพากษาฎีกาวินิจฉัยไว้ ดังนี้ คำพิพากษาฎีกาที่ 1834/2554 ป.พ.พ. มาตรา 458 บัญญัติว่า กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินที่ขายนั้นย่อมโอนไปยังผู้ซื้อตั้งแต่ขณะเมื่อใด ทำสัญญาซื้อขายกันสำหรับการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งต้องทำสัญญาเป็นหนังสือและจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ตามมาตรา 456 วรรคหนึ่ง กรรมสิทธิ์ย่อมโอนไปเป็นของผู้ซื้อทันทีตั้งแต่ทำการจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่แล้ว ส่วนราคาทรัพย์สินที่ต้องชำระแก่กันเป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งแห่งสัญญาซื้อขาย หาใช่เงื่อนไขการโอนกรรมสิทธิ์ในที่ดินไม่ ดังนั้น การชำระราคาอาจเกิดขึ้นก่อนหรือหลังเวลาโอนกรรมสิทธิ์ก็ย่อมทำได้ตามแต่คู่สัญญาจะตกลงกัน เมื่อโจทก์ทำสัญญาขายและจดทะเบียนโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินพิพาทซึ่งเป็นที่ดินมีเอกสารสิทธิเป็นโฉนดทั้ง 21 แปลง ให้แก่ ป. กรรมสิทธิ์ในที่ดินพิพาทย่อมตกเป็นของ ป. ตั้งแต่ขณะเมื่อได้ทำสัญญาซื้อขายและจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ แม้ ป. ยังไม่ชำระราคาให้แก่โจทก์ ดังนั้น สัญญาซื้อขายและการจดทะเบียนโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินพิพาทระหว่างโจทก์กับ ป. จึงมีผลสมบูรณ์เด็ดขาด และที่ดินพิพาทตกเป็นกรรมสิทธิ์ของ ป. มิใช่เป็นที่ดินของโจทก์อีกต่อไป โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องบังคับให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 ซึ่งเป็นทายาท และจำเลยที่ 2 ถึงที่ 4 ซึ่งเป็นผู้จัดการมรดกของ ป. ผู้รับโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินพิพาทต่อมาภายหลังคืนที่ดินพิพาทให้แก่โจทก์ นายกฤต ๒๑ |
