|
ศิษย์เซียนเต่าเขย่าฎีกา
เรื่อง ฎีกาเด่น : บรรยายคำฟ้อง มาตรา 158(5) #วิ.อาญา(ภาค3) #No.67 1. โจทก์บรรยายคำฟ้องว่าจำเลยกระทำความผิดฐานรับของโจร โดยบรรยายว่าจำเลยกระทำความผิดฐานรับของโจรในขณะที่การกระทำความผิดฐานยักยอกยังไม่เกิดขึ้น การกระทำของจำเลยตามที่โจทก์บรรยายมาในฟ้องจึงไม่อาจเป็นความผิดฐานรับของโจรได้ เป็นการบรรยายคำฟ้องที่มิชอบด้วยมาตรา 158(5) ศาลต้องพิพากษายกฟ้อง ฎ.1019/2557 โจทก์ร่วมร้องทุกข์ให้ดำเนินคดีแก่ น. และจำเลยในความผิดฐานร่วมกันยักยอก ร้อยตำรวจเอก ป. พนักงานสอบสวนมีความเห็นสั่งฟ้อง น. และจำเลยในความผิดฐานร่วมกันยักยอก แต่พนักงานอัยการมีความเห็นให้แยกสำนวนโดยสั่งฟ้อง น. ในความผิดฐานยักยอกและฟ้องจำเลยในความผิดฐานรับของโจร การกระทำความผิดของจำเลยในความผิดฐานรับของโจรคดีนี้จึงเกิดจากการกระทำความผิดฐานยักยอกของ น. เมื่อพนักงานอัยการฟ้อง น. ในความผิดฐานยักยอกต่อศาลแขวงพระนครเหนือโดยบรรยายฟ้องว่า เมื่อระหว่างวันที่ 9 มกราคม 2547 ถึงวันที่ 7 มีนาคม 2549 เวลากลางวันและกลางคืนต่อเนื่องกันวันเวลาใดไม่ปรากฏชัด น. เบียดบังยักยอกเอารถยนต์ของโจทก์ร่วมไป ฟ้องโจทก์ได้บรรยายถึงจุดเริ่มต้นแห่งการกระทำความผิดของ น. กล่าวคือ วันที่ น. รับของโจรร่วมไว้ซึ่งเป็นวันที่ น. เช่าซื้อรถยนต์จากโจทก์ร่วม และวันที่โจทก์ร่วมทราบถึงการกระทำความผิดของ น. ก่อนที่โจทก์ร่วมจะไปแจ้งความในวันที่ 11 มีนาคม 2549 การที่ น. จะมีเจตนาทุจริตยักยอกรถยนต์ของโจทก์ร่วมไปเมื่อใด เป็นเรื่องเจจนาภายในของ น. เองซึ่งอาจเกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มรับรถยนต์ของโจทก์ร่วมจนถึงวันที่ น. ปฏิเสธคืนรถยนต์วันใดวันหนึ่งก็ได้ เมื่อ น ให้การรับสารภาพในคดีดังกล่าวจึงฟังได้ว่าระหว่างวันที่ 9 มกราคม 2547 ที่ น. รับรถยนต์ของโจทก์ร่วมไปแล้วจนถึงวันที่ 7 มีนาคม 2549 ที่ น. ปฏิเสธไม่ยอมคืนรถยนต์ให้โจทก์ร่วม น. ได้ยักยอกรถยนต์ของโจทก์ร่วมไป โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำความผิดฐานรับของโจรเมื่อระหว่างวันที่ 2 มิถุนายน 2547 เวลากลางวันติดต่อถึงต้นเดือนสิงหาคม 2547 เวลากลางวันต่อเนื่องกัน ซึ่งเป็นเวลาก่อนวันที่ 7 มีนาคม 2549 อันเป็นวันสิ้นสุดของเวลาที่ น. กระทำความผิดฐานยักยอก จึงเป็นฟ้องที่กล่าวหาว่าจำเลยกระทำผิดฐานรับของโจรในขณะที่การกระทำผิดฐานยักยอกยังไม่เกิดขึ้น การกระทำของจำเลยตามฟ้องจึงไม่เป็นความผิดฐานรับของโจร ต้องยกฟ้อง หมายเหตุ : - ผลของโจทก์ที่บรรยายคำฟ้องไม่ชอบด้วยมาตรา 158(5) ศาลชอบที่จะยกฟ้องได้โดยไม่ต้องไต่สวนมูลฟ้องก่อน (ฎ.1459/2527) ศาลจะสั่งให้โจทก์แก้ไขคำฟ้องตามมาตรา 161 ไม่ได้ ทั้งโจทก์จะขอแก้ไขเพิ่มเติมตามมาตรา 163, 164 ไม่ได้เช่นกัน (ฎ.1062/2504, 274/2546) แม้จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลก็ลงโทษจำเลยตามคำฟ้องไม่ได้ (ฎ.1904/2522) และหากศาลยกฟ้องเพราะคำฟ้องโจทก์บรรยายขาดองค์ประกอบความผิด โจทก์จะนำคดีมาฟ้องจำเลยใหม่อีกไม่ได้ เพราะถือว่าศาลได้มีคำพิพากษาเสร็จเด็ดขาดในความผิดที่ได้ฟ้องแล้วตามมาตรา 39(4) (ฎ.6770/2546) 2. โจทก์บรรยายคำฟ้องขัดแย้งกันเอง เป็นฟ้องที่มิชอบด้วยมาตรา 158(5) ***ฎ.7692/2557 โจทก์บรรยายฟ้องว่าในวันเวลาและสถานที่เกิดเหตุเดียวกัน จำเลยเป็นทั้งคนร้ายที่เป็นตัวการร่วมกันปลอมเอกสารสิทธิ ใช้เอกสารสิทธิปลอมและฉ้อโกงเอาเงินจากบัญชีเงินฝากของโจทก์ร่วม แล้วจำเลยยังกระทำความผิดฐานรับของโจรในวันเดียวกัน โดยจำเลยรับของโจรเงินที่จำเลยร่วมกันฉ้อโกงมาได้ซึ่งองค์ประกอบความผิดฐานรับของโจรเป็นความผิดอันเกิดจากการช่วยซ่อนเร้น ช่วยจำหน่าย ช่วยพาเอาไปเสีย ซื้อ รับจำนำ หรือรับไว้โดยประการใดๆ ซึ่งทรัพย์อันได้มาจากการที่ผู้อื่นกระทำความผิดเกี่ยวกับทรัพย์ หาได้เป็นทรัพย์ที่ได้มาจากการกระทำความผิดฐานฉ้อโกงของจำเลยเอง ฟ้องของโจทก์ในความผิดสองฐานดังกล่าวจึงเป็นฟ้องที่ขัดแย้งกันเองอันเป็นฟ้องเคลือบคลุม ไม่ชอบด้วยป.วิ.อ.มาตรา 158(5) หมายเหตุ : - เปรียบเทียบกับ กรณีโจทก์บรรยายคำฟ้องให้ศาลเลือกลงโทษ ไม่ถือว่าเป็นเรื่องซึ่งโจทก์บรรยายคำฟ้องคำแย้งกันเอง ศาลลงโทษตามคำฟ้องโจทก์ได้ ฎ.1547/2511 (ป.) ฟ้องบรรยายถึงการกระทำทั้งหลายที่อ้างว่าจำเลยกระทำผิดข้อเท็จจริงและรายละเอียดที่เกี่ยวกับเวลาและสถานที่ซึ่งเกิดการกระทำนั้นๆ อีกทั้งบุคคลหรือสิ่งของที่เกี่ยวข้องด้วยพอสมควรเท่าที่จะให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดีว่าจำเลยได้กระทำผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา หรือมิฉะนั้นก็กระทำผิดฐานทำให้คนตายโดยประมาทโดยชัดแจ้ง แสดงว่าฟ้องมีความประสงค์จะให้ลงโทษฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาหรือมิฉะนั้นก็ขอให้ลงโทษฐานทำให้คนตายโดยประมาท ประกอบกับฟ้องได้บรรยายถึงข้อเท็จจริงที่อ้างว่าจำเลยกระทำเป็นท้องเรื่องมาครบถ้วนชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) แล้ว ฟ้องโจทก์จึงชอบด้วยกฎหมาย ไม่เคลือบคลุม ไม่ขัดแย้งกัน หรือเอาเปรียบจำเลย จำเลยเข้าใจฟ้องได้ดี เมื่อจำเลยรับสารภาพฐานทำให้คนตายโดยประมาทตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 291 ก็ลงโทษจำเลยได้ 3. โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์โดยมิได้ระบุชื่อเจ้าของทรัพย์ แต่ตอนท้ายได้กล่าวว่าระหว่างสอบสวนจำเลยถูกควบคุมตัวอยู่ตามหมายขังของศาล ซึ่งในคดีที่ขอฝากขังนั้นได้ระบุชื่อเจ้าของทรัพย์ไว้แล้ว จึงพออนุโลมได้ว่าเป็นส่วนประกอบของคำฟ้อง ฟ้องของโจทก์จึงชอบด้วย มาตรา 158(5) แล้ว ฎ.1290/2521 ในคดีลักทรัพย์ ฟ้องโจทก์ย่อมต้องระบุชื่อเจ้าของทรัพย์เพื่อจำเลยจะต่อสู้คดีได้ แต่กฎหมายก็มิได้บังคับเด็ดขาดว่าต้องระบุชื่อเสมอไป คดีนี้โจทก์บรรยายฟ้องครบถ้วนขาดแต่ชื่อเจ้าของทรัพย์เท่านั้น แต่เมื่ออ่านคำฟ้องโดยตลอดก็พอจะทราบได้ว่าเจ้าของทรัพย์เป็นผู้ใด เพราะในตอนท้ายได้กล่าวไว้ว่าระหว่างสอบสวนจำเลยถูกควบคุมตัวอยู่ตามหมายขังของศาลชั้นต้นในคดีอาญาหมายเลขดำที่ พ.643/2519 ซึ่งพอจะอนุโลมได้ว่าเป็นส่วนประกอบของคำฟ้อง และปรากฏว่าในคดีที่ขอฝากขังดังกล่าวนั้นได้ระบุชื่อเจ้าของทรัพย์ไว้ด้วย จำเลยน่าจะเข้าใจได้ดีว่าทรัพย์ตามที่โจทก์ฟ้องเป็นของผู้ใด ฟ้องของโจทก์จึงชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) แล้ว 4. โจทก์มีคำขอท้ายคำฟ้องซึ่งระบุวรรคไม่ตรงกับที่บรรยายมาในคำฟ้องเป็นเรื่องที่โจทก์อ้างวรรคผิดเท่านั้น มิใช่เรื่องคำฟ้องโจทก์ข้อแย้งกันแต่อย่างใด คำฟ้องของโจทก์จึงชอบด้วย ป.วิ.อ. มาตรา 158 (5) แล้ว *ฎ.6009/2551 โจทก์บรรยายฟ้องว่า จำเลยช่วยซ่อนเร้น ช่วยพาเอาไปเสีย ซื้อ หรือรับไว้โดยประการใดๆ ซึ่งวิทยุเทปติดรถยนต์จำนวน 1 เครื่อง ที่ติดตั้งอยู่ในรถยนต์กระบะของบริษัท ส. ซึ่งถูก จ. กับพวกร่วมกันปล้นทรัพย์ไป โดยจำเลยรู้อยู่แล้วว่าเป็นทรัพย์อันได้มาโดยการปล้นทรัพย์ ขอให้ลงโทษตาม ป.อ. มาตรา 357 วรรคสาม ดังนี้ คำบรรยายฟ้องดังกล่าวทำให้จำเลยสามารถเข้าใจข้อหาได้โดยถูกต้องแล้วว่าโจทก์กล่าวหาว่าจำเลยกระทำความผิดอย่างไร แม้โจทก์จะขอให้ลงโทษตาม ป.อ. มาตรา 357 วรรคสาม โดยมิได้ระบุขอให้ลงโทษตาม ป.อ. มาตรา 357 วรรคสอง ให้สอดคล้องกับคำบรรยายฟ้องก็ตาม ก็เป็นเรื่องที่โจทก์อ้างวรรคผิดเท่านั้น มิใช่เรื่องคำฟ้องโจทก์ข้อแย้งกันแต่อย่างใด คำฟ้องของโจทก์จึงชอบด้วย ป.วิ.อ. มาตรา 158 (5) แล้ว 5. การนับโทษต่อ แม้ไม่มีกฎหมายกำหนดให้โจทก์ต้องบรรยายมาในคำฟ้อง แต่โจทก์ต้องมีคำขอหรือแถลงให้ศาลทราบด้วยว่าคดีอาญาเรื่องก่อนศาลพิพากษาลงโทษจำเลยหรือไม่และลงโทษอย่างไร มิฉะนั้นศาลจะนับโทษจำเลยในคดีนี้ต่อจากคดีเรื่องก่อนมิได้ และแม้ศาลจะสั่งรวมการพิจารณาคดีทั้งสองเรื่องเข้าด้วยกันศาลก็นับโทษติดต่อกันมิได้ เพราะเป็นเรื่องเกินคำขอ ต้องห้ามตามมาตรา 192 ***ฎ.16151-16152/2557 ความผิดฐานร่วมกันพรากผู้เยาว์อายุกว่า 15 ปี แต่ไม่เกิน 18 ปี ไปเสียจากบิดามารดาหรือผู้ดูแลโดยผู้ใหญ่ไม่เต็มใจไปด้วย เป็นการกระทำความผิดต่อ บ. กับ อ. บิดามารดาผู้เสียหายที่ 2 และ ส. ผู้ปกครองหรือผู้ดูแลผู้เสียหายที่ 2 ส่วนความผิดฐานหน่วงเหนี่ยวหรือกักขังผู้อื่นให้ปราศจากเสรีภาพในร่างกาย เป็นการกระทำต่อผู้เสียหายที่ 2 แม้จะกระทำในคราวเดียวกันก็ถือได้ว่าจำเลยที่ 1 มีเจตนากระทำความผิดให้เกิดผลเป็นกรรมในความผิดตามฐานต่างหากจากกันจึงเป็นความผิดหลายกรรมต่างกัน โจทก์นำคดีมาฟ้องจำเลยที่ 1 โดยแยกฟ้องเป็นสองสำนวนซึ่งคำขอท้ายฟ้องแต่ละสำนวนไม่ได้ขอให้นับโทษจำเลยที่ 1 ในแต่ละสำนวนติดต่อกัน จึงนับโทษต่อกันไม่ได้ แม้ศาลจะรวมพิจารณาและพิพากษาคดีทั้งสองสำนวนเข้าด้วยกันก็ตาม เพราะจะเป็นการพิพากษาเกินคำขอตามป.วิ.อ.มาตรา 192 วรรคหนึ่ง ฉะนั้นที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาให้เรียงกระทงลงโทษจำเลยที่ 1 แต่ละสำนวนจึงไม่ชอบ “คุณสามารถมีได้ทุกอย่าง แต่อาจจะไม่ใช่ในห้วงเวลาเดียวกัน” ...โอปราห์ วินฟรีย์... By : ซุนโงกุน |
